باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا در مختارنامه عطار نیشابوری

1 اول باری پشت به آفاق آور پس روی به خاک کوی عشاق آور

2 گر میخواهی که سود بسیار کنی سرمایهٔ عقل و زیرکی طاق آور

1 وقتست که بیزحمت جان بنشینم برخیزم و بی هر دو جهان بنشینم

2 از عالم هست و نیست آزاد آیم وانگاه برون این و آن بنشینم

1 گر اول کار، آتش افزون گردد خاکستر بین که آخرش چون گردد

2 اوّل تن تو چو دل شود غرّه مباش کاخر بینی کان همه دل خون گردد

1 گر در هیچی مایهٔ شادی و بقاست ور در همهای قاعدهٔ درد و بلاست

2 تا در همهای در همه بودن ز هواست بگذر ز همه و هیچ میندیش که لاست

1 عاشق شدن مرد زبون آمدنست سر باختن است و سرنگون آمدنست

2 بر خویش برون آمدنت چیزی نیست تدبیر تو از خویش برون آمدنست

1 آن به که همی سوزی و پیدا نکنی خود را به تکلّف سر غوغا نکنی

2 هر دم گوئی که من چه خواهم کردن چتوانی کرد یاکنی یا نکنی

1 تا نفس کم و کاست نخواهد آمد یار تو به درخواست نخواهد آمد

2 آن میباید که تو نباشی اصلاً کاین کار به تو راست نخواهد آمد

1 با هستی خویش داوری خواهم کرد وز هر موئی نوحهگری خواهم کرد

2 چون با تو محالست برابر بودن با خاک رهت برابری خواهم کرد

1 مرد آن باشد که هر نفس پاکتر است در باختن وجود بیباکتر است

2 مردی که درین طریق چالاکتر است هرچند که پاکتر شود خاکتر است

1 جانا ز غم عشق تو جانم خون شد هر دم ز تو دردی دگرم افزون شد

2 زان روز که دل جان و جهان خواند ترا جان بر تو فشاند و از جهان بیرون شد