باب هفتم: در بیان آنكه آنچه نه قدم است همه محو عدم است در مختارنامه عطار نیشابوری

1 ای پردهٔ پندار پسندیدهٔ تو وی وهم خودی در دل شوریدهٔ تو

2 هیچی تو و هیچ را چنین میگویی به زین نتوان نهاد در دیدهٔ تو

1 چون محرم هم نفس نهای، تو چه کنی شایستهٔ این هوس نهای، تو چه کنی

2 پیوسته به جنگ خویش برخاستهای خود را،‌چو تو هیچ کس نهای، تو چه کنی

1 شایستهٔ این هوس نهای، تو چه کنی در بیقدری چون مگسی باشی تو

2 خود را،‌چو تو هیچ کس نهای، تو چه کنی آخر تو که باشی که کسی باشی تو

1 هیچ است همه، وسوسهٔ خاطر چند از هیچ بلا، چند شود ظاهر چند

2 تو هیچ بُدی و هیچ خواهی گشتن بر هیچ میانِ این دو هیچ آخر چند

1 تا چند ازین غرور بسیار تو را تا کی ز خیال این نمودار تو را

2 سبحان الله کار تو کاری عجب است تو هیچ نهای وینهمه پندار تو را

1 این قالب اگر بلند دیدی ور پست مغرور مشو به پیش این خفته و مست

2 برخیز بمردی، که درین جای نشست خوابیست که مینمایدت هرچه که هست

1 دل از می عشق مست میپنداری جان شیفتهٔ الست میپنداری

2 تو نیستی و بلای تو در ره عشق آنست که خویش، هست میپنداری

1 جان شیفتهٔ الست می‌پنداری و اندیشهٔ ما بهانه‌ای بیش نبود

2 آنست که خویش، هست می‌پنداری قصّه چه کنم، نشانه‌ای بیش نبود

1 جانت به گُوِ تنی در افتاد و برفت جمشید به گلخنی در افتاد و برفت

2 از مُوْت و حیات چند پرسی آخر خورشید به روزنی در افتاد و برفت

1 جمشید به گلخنی در افتاد و برفت در فرع کجا مشبّهی افتاده است

2 خورشید به روزنی در افتاد و برفت چون در نگری حقّه تهی افتاده است