باب هفتم: در بیان آنكه آنچه نه قدم است همه محو عدم است در مختارنامه عطار نیشابوری

1 تا چند ازین غرور بسیار تو را تا کی ز خیال این نمودار تو را

2 سبحان الله کار تو کاری عجب است تو هیچ نهای وینهمه پندار تو را

1 آخر ره دورت به کناری برسد با تو بد و نیک را شماری برسد

2 هرچند که هست بینهایت کاری چون تو برسیدی همه کاری برسد

1 هیچم من و در گفت و شنید آمدهام در نیست پدید و بیکلید آمدهام

2 این نیست عجب که گم بخواهم بودن اینست عجب که چون پدید آمدهام

1 من ماندهام و لیک بی من منییی فارغ شده از تیرگی و روشنییی

2 چون حاصل شد مرا ز من ایمنییی نه دوستیم بماند نه دشمنییی

1 دعوی وجود از سر مستی شوم است از عین عدم خویش پرستی شوم است

2 پیش و پس سایه آفتابست مدام گر سایه نفس زند ز هستی شوم است

1 زان روز که در صدر خودی بنشستم تا بنشستم به بیخودی پیوستم

2 دریای عدم شش جهتم بگرفتهست من، یک شبنم، چه گونه گویم: هستم

1 با درویشان، «کن و مکن» نتوان گفت جز از عدمِ بی سر و بن نتوان گفت

2 گر در فقری، زخود فنا گرد وبدانک در فقر ز ما و من سخن نتوان گفت

1 خلقان همه در آینهای مینگرند مشغول خودند و ز آینه بیخبرند

2 کس آینه مینبیند از خلق جهان در آینه از آینه بر میگذرند

1 در حضرت توحید پس و پیش مدان از خویش مدان و خالی از خویش مدان

2 تو کژ نظری هرچه درآری به نظر هیچ است همه نمایشی بیش مدان

1 چون در ره این کار مرا دید فزود آمد غم کار و دیدهٔ دید ربود

2 چشم دل دوربین درین بحر محیط چندان که فرو دید، فرا دید نبود