باب چهارم: در معانی كه تعلّق به توحید دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 تا چند ازین نقش برآورده که هست تا کی ز طلسم زنده و مرده که هست

2 گر برخیزد ز پیش این پرده که هست ناکرده شود به حکم هر کرده که هست

1 آنجا که زمین را فلکی بینی تو بسیار زمان چو اندکی بینی تو

2 هرگاه که این دایره از دور استاد حالی ازل و ابد یکی بینی تو

1 هر جان که ز حکم مرکز دوران رفت مستقبل و حال و ماضیش یکسان رفت

2 ما را ازل و ابد یکیست ای درویش! ما خود چو نیامدیم چون بتوان رفت

1 آن سالک گرم روْ که در شیب و فراز چون شمع فرو گداخت در سوز و گداز

2 کلّی دلش از عالم جزوی بگرفت یک نعره زد و به عالم کل شد باز

1 هان ای دل بیخبر! کجاییم بیا از یکدیگر چرا جداییم بیا

2 بنگر تو که هر ذرّه که در عالم هست فریاد همی زند که ماییم بیا

1 دل را نه ز آدم و نه حواست نسب جان را نه زمین نه آسمان است طلب

2 نه زَهره که باد بگذرانم بر لب نه صبر که تن زنم، زهی کار عجب!

1 عشق آمد و نام کفر و ایمان نگذاشت هر پنداری که بود پنهان نگذاشت

2 چون درنگریست پردهٔ غیب بدید یک ذرّه خیالِ غیر در جان نگذاشت

1 در عشق نماند عقل و تمییز که بود کلی دل و جان بسوخت آن نیز که بود

2 چون پرتو آفتاب از پرده بتافت ناپیدا شد چو ذرّه هر چیز که بود

1 آن دل که ز شوق نور اکبر میتافت وز حق طلبی چو شمع انور میتافت

2 چون نیک نگاه کرد یک حضرت دید کز هر چیزی به نوع دیگر میتافت

1 از بس که بدیدم ز تو اسرار عجب خون گشت دلم از چو تو دلدار عجب

2 بس کز همه عالمت بجستم شب و روز تو خود همه عالمی زهی کار عجب!