بلبل نامه عطار نیشابوری

1 از آن یک جرعه می‌دادند به منصور اناالحق گفت و عالم کرد پر شور

2 چو جام وحدتش بر کف نهادند به خونش مفتیان فتوی بدادند

3 دو صد کس ز آنکه فتوی داده بودند در آن دم از حیات افتاده بودند

4 به بازارش برآوردند سر مست نهاده بود سر مردانه بر دست

1 جوابش داد هشیار سخنگوی مگو ما را از این معنی بر این روی

2 برو ما را سر و سودای کس نیست ز عشقم یک نفس پروای کس نیست

3 تو هرگز بر کسی عاشق نبودی هنوز آتش نهٔ مانند دودی

4 تو نادر بی خودی بیخود نمانی تو قدر عاشقان هرگز ندانی

1 ز من پندی فرا گیر ای خردمند عتاب و خشم را بر پای نه بند

2 کلاه فاقه را بر فرق سر نه بدان حرصی که باشد کمترش ده

3 ز قهرش دیدهٔ پر فتنه بر دوز چو باد انش به بی خوابی بیاموز

4 مسلط کن برو صیاد خود را بجای نان مده پالوده بد را

1 تو طوطی قفس را تا نمیری نخواهی رستن از بند اسیری

2 ترا چون در صف صورت کشیدند تو افتادی بدام ایشان بریدند

3 بمیر از لذت و ترک شکر کن چو سیمرغ از همه عالم گذر کن

4 اگر ترک از شکر گیری تو چون باز به هندوستان روحانی رسی باز

1 شبی دور از لب و دندان اغیار به دندان می‌گزیدم من لب یار

2 درآمد باغبان با گل همی گفت بگو تا خود که بود امشب ترا جفت

3 نقاب از روی خوبت که کشیده است لب و لعلت بدندان که گزیده است

4 دم باد صبا خوردی شکفتی به دست هر کس و ناکس بیفتی

1 سلیمان گفت ای مرغ سخندان چرا می می‌خوری مانند رندان

2 گهی سرمست و گه هشیار باشی بگاهی خفته گه بیدار باشی

3 بماتم جمله مرغان بر سری خاک نشسته کرده رخها بر سوی خاک

4 همه درماتم و اندوه و دردند ز هرچه دون بود آزاد و فردند

1 سپاه روز روشن چون برآمد قضا را ترک هجران بر سر آمد

2 به بلبل باز گفت ای خفته برخیز بیا خود را به بال من درآویز

3 چو موری کعبه را خواهد که بیند فراز شهپر بازان نشیند

4 سلیمانت همی خواهد به داور چه داری حجت قاطع بیاور

1 بیا ای باز تند و تیز پرواز مشو غره بجاه و عزت و ناز

2 همی نازی که بر دست شهانی تو رسم و عادت شاهان ندانی

3 نشانند بر سر دستت بعمدا بیندازند چون خاکت به صحرا

4 اگر نفست نکردی خویش بینی اگر چشمت نکردی پیش بینی