بلبل نامه عطار نیشابوری

1 جوابش داد بلبل کای پیمبر شراب ما ندارد جام و ساغر

2 مرا مستی ار آن صهبای معنی است که جامش را شراب از آب طوبی است

3 دلم پروای آن پروانه دارد که شمعش جز به خود پروا ندارد

4 کسی کو عاشق دیدار باشد همیشه تا سحر بیدار باشد

1 جوابش داد و گفت ای چشمهٔ نور ز رخسار تو بادا چشم بد دور

2 چه گویم با که گویم این حقیقت زبان وهم کی داند طبیعت

3 که باشند این دو سه پژمرده دلها بمانده پایشان در آب و گلها

4 طمع از دام و دانه نابریده شراب وصل دلبر ناچشیده

1 تو سیمرغی و یک مرغت هنر نیست چو مرغان اندرین راهت گذر نیست

2 تو تا کی در درون خانه گردی بمیدان آی اگر مرد نبردی

3 به دریای عدم رفتی چو ماهی بصحرای وجود آ گر تو شاهی

4 حریف مجلس عشاق میباش بجام شوق اومشتاق میباش

1 بیا ای هدهد صاحب هدایت چه داری تا خبر از هر ولایت

2 قباپوشی ولی دردی نداری گله داری ولی مردی نداری

3 ز تن بیرون کن و کن خاک بر سر قبائی بی بقا تاج مزور

4 کسی باشد سزای تاجداری که باشد در تبارش شهریاری

1 به نزد خانهٔ دستور کشور وثاقی مختصر بگرفت بی در

2 همی مالید سالی بیشتر عور تن خود را بدان دیوار دستور

3 ز نزدیکان یکی می‌دید از دور به عالم فاش گشت این راز مستور

4 وزیر شهر شروان مرد را گفت چه مقصود است ترا بر خاک ما خفت

1 شنیدستم که در عهد گذشته امیری بود والی عهد گشته

2 بسی نیک و بد عالم بدیده ز هر دانا دلی پندی شنیده

3 پسر را گفت تا گردی تو پیروز اگر دانا دلی پندی بیاموز

4 خردمندان بهشیاری دهند پند نگیرد بی خرد پند از خردمند

1 به طوطی گفت ای مرغ شکرخوار تو هرگز بودهٔ با من جگرخوار

2 فصاحت می‌فروشی بی ملاحت ملاحت باید آنگه بس فصاحت

3 تو را گر طبع زیرک یار دیدند به قهر از صحبت یاران بریدند

4 چو استاد سخن بگشاد چشمت بروی آینه افتاد چشمت

1 خداوندا توئی دانای عالم ز عالم برتری و از جان عالم

2 نه گیتی بود نی ابلیس و آدم نه عالم بود و نی ذرات عالم

3 تو آن پروردگار کردگاری که بی حبر و قلم صورت نگاری

4 به دست خود گل آدم سرشتی به سر بر سرگذشت ما نوشتی

1 به دیوان آمدند مرغان چو دیوان همی کردند پر از آشوب دیوان

2 چو بلبل را بدیدند لال گشتند در آن حالت همه از حال گشتند

3 سلیمان گفت بلبل را کجائی چرا در معرض مرغان نیایی

4 چرا خاموش گشتی ای سخندان ز لعل خود بر افشان دُرّ و مرجان

1 برو طاوس شهوت را ببر سر که بوی آرزویت می‌برد سر

2 ز رنگین خانهٔ شهوت بپرهیز ز بند آرزوی خویش برخیز

3 چو رنگ شهوت بی رنگ گردد همه عالم به چشمت تنگ گردد

4 درون خانهٔ جانت سیاه است چه سود ار بر سرت زرین کلاه است