بلبل نامه عطار نیشابوری

1 مگر بیهوده هان ای موش خاموش چو افتادی در آتش در همی جوش

2 خلاف شرع و دین کردی شدی مست اگر خونت بریزم جای آن هست

3 مرا استاد پندی داد نیکو کز آن پند آمدم فرخنده مه رو

4 مرا گفتا که تو بیرون مبر سر اگر فیلی و خصم از پشه کمتر

1 به دیوان آمدند مرغان چو دیوان همی کردند پر از آشوب دیوان

2 چو بلبل را بدیدند لال گشتند در آن حالت همه از حال گشتند

3 سلیمان گفت بلبل را کجائی چرا در معرض مرغان نیایی

4 چرا خاموش گشتی ای سخندان ز لعل خود بر افشان دُرّ و مرجان

1 جوابش داد و گفت ای چشمهٔ نور ز رخسار تو بادا چشم بد دور

2 چه گویم با که گویم این حقیقت زبان وهم کی داند طبیعت

3 که باشند این دو سه پژمرده دلها بمانده پایشان در آب و گلها

4 طمع از دام و دانه نابریده شراب وصل دلبر ناچشیده

1 تو سیمرغی و یک مرغت هنر نیست چو مرغان اندرین راهت گذر نیست

2 تو تا کی در درون خانه گردی بمیدان آی اگر مرد نبردی

3 به دریای عدم رفتی چو ماهی بصحرای وجود آ گر تو شاهی

4 حریف مجلس عشاق میباش بجام شوق اومشتاق میباش

1 شنید ستم من از پیر خردمند جوانی در مغاک کوه الوند

2 گرفته گوشهٔ بی توشه و نوش چو مرد حیدری گشته نمد پوش

3 چو سیمرغ از پس کوه قناعت قرین در وحدت ودور از جماعت

4 ز ناپاکی خود دل پاک شسته ز خود برخاسته در خود نشسته

1 شنیدستم که در عهد گذشته امیری بود والی عهد گشته

2 بسی نیک و بد عالم بدیده ز هر دانا دلی پندی شنیده

3 پسر را گفت تا گردی تو پیروز اگر دانا دلی پندی بیاموز

4 خردمندان بهشیاری دهند پند نگیرد بی خرد پند از خردمند

1 بیا ای باز تند و تیز پرواز مشو غره بجاه و عزت و ناز

2 همی نازی که بر دست شهانی تو رسم و عادت شاهان ندانی

3 نشانند بر سر دستت بعمدا بیندازند چون خاکت به صحرا

4 اگر نفست نکردی خویش بینی اگر چشمت نکردی پیش بینی

1 به طوطی گفت ای مرغ شکرخوار تو هرگز بودهٔ با من جگرخوار

2 فصاحت می‌فروشی بی ملاحت ملاحت باید آنگه بس فصاحت

3 تو را گر طبع زیرک یار دیدند به قهر از صحبت یاران بریدند

4 چو استاد سخن بگشاد چشمت بروی آینه افتاد چشمت

1 شنیدستم من از پیر فتوت به مکتب خانهٔ شهر مروت

2 زبان حال و رأی کسوت قال بیاموزد نبی از عقل فعال

3 مثال خوش ترا خواهم نمودن که صد دولت ترا خواهد گشودن

4 بفرما تا بیارند مرد استاد یکی آیینهٔ سازند ز پولاد

1 تو طوطی قفس را تا نمیری نخواهی رستن از بند اسیری

2 ترا چون در صف صورت کشیدند تو افتادی بدام ایشان بریدند

3 بمیر از لذت و ترک شکر کن چو سیمرغ از همه عالم گذر کن

4 اگر ترک از شکر گیری تو چون باز به هندوستان روحانی رسی باز