بلبل نامه عطار نیشابوری

1 نسیم صبحدم آمد به گلشن به چشمش گلش آمد همچو گلخن

2 گل از بلبل بکلی دست شسته دریده پیرهن در خون نشسته

3 هزاران خار در پا دست در گل فراق بلبلش بنشسته در دل

4 چو سرو اندر چمن افتان و خیزان به زاری زار می‌گفت ای عزیزان

1 چو می‌رفتند بر بالای کهسار نسیم صبحدم آمدبه گلزار

2 به دامانش بزد بلبل به دستان ز بهر دلستان آن هر دو دستان

3 نسیم صبحدم را گفت برخیز برو در دامن معشوقم آویز

4 بگو با من ترا آرام چونست مرا بی تو جگر یک قطره خونست

1 به گل بلبل همی گفت ای دل افروز چراغ مهربانی را برافروز

2 بیا کامشب شب ناز و نیاز است چو زلف ماهرویان شب دراز است

3 غنیمت دان شبی با یار تا روز به هم گفتن بسی اسرار جان سوز

4 دو یار مهربان چون راز گویند حکایتهای رفته باز گویند

1 سلیمان چون ز بلبل قصه بشنید بسی اندر فراق گل بنالید

2 پس آنگه گفت مرغان هوا را که غیبت بود از بلبل شما را

3 هر آنکس کو رود تنها به قاضی ز قاضی خرم آید گشته راضی

4 سخن گفت برابر اتفاق است به غیبت ماجرا کردن نفاقست

1 روان شد باز تند و تیز منقار بخون بلبل زار کم آزار

2 به زهر آلوده کرده تیغ و چنگال به هیبت بازگسترده پر و بال

3 بساط خدمت سلطان ببوسید ز سر تا پای خود جوشن بپوشید

4 چنان مستغرق فرمان شه شد بجای پا سرش بر خاک ره شد

1 بدو گفت ای تو هم نیش و توهم نوش بمن رسوای عالم پرده درپوش

2 چه کردی لطف و بنمودی بزرگی چو شیران رحم کن بگذر ز گرگی

3 مرا بگذار تا بهر سلیمان بسازم تحفهٔ مدح از دل و جان

4 که شرط مرد دانا این چنین است به هر کاری که باشد پیشه این است

1 به بلبل گفت بشنو تا چه گویم حدیثی خوش گذشته باز جویم

2 جوانان گر ببوسند دست پیران به پیری پای بوسندش امیران

3 چو می‌نامد به صد لطف و به صد ناز چو ترکان یا ز تندی کرد آغاز

4 بزد چنگال و او را در هوا برد به چنگالش دو سه نوبت بیفشرد

1 بیا ای مرغ نابالغ کجائی ز عمر نازنین غافل چرائی

2 دریغا برگ عمرت رفت بر باد دمی ناکرده خود را از جهان شاد

3 اگر پرت بدی یعنی که دانش اگر بالت بدی یعنی که بینش

4 بپری تا درخت جاودانی وگرنه تا ابد اینجا بمانی

1 شنیدی قصهٔ هاروت و ماروت که بودند خادم درگاه لاهوت

2 از اول بر فلک بودند فرشته شدند آخر چو دیو از غم سرشته

3 ز حرص و آز و شهوت دور بودند ز مستی بی خبر مستور بودند

4 چوآدم را به عالم می‌فرستاد بجان هردوشان آتش درافتاد

1 به توفیق خدای صانع پاک که دانش می‌دهد بر ملک و افلاک

2 ز بلبل نامه بیتی چند گویم چو آب رفته باز آمد به جویم

3 قلم برگیر و راز دل عیان کن سرآغازش به نام غیب دان کن

4 خداوندی که جز وی کس نشاید که تا بر بندگان روزی گشاید