بلبل نامه عطار نیشابوری

1 به توفیق خدای صانع پاک که دانش می‌دهد بر ملک و افلاک

2 ز بلبل نامه بیتی چند گویم چو آب رفته باز آمد به جویم

3 قلم برگیر و راز دل عیان کن سرآغازش به نام غیب دان کن

4 خداوندی که جز وی کس نشاید که تا بر بندگان روزی گشاید

1 شنید ستم که در دور سلیمان که بد دیو و پری او را بفرمان

2 نشسته بود روزی بر سر تخت سعادت یاور و اقبال با تخت

3 شدند مرغان بدرگاه سلیمان بر آورده ز دست بلبل افغان

4 بنالیدند چو نای و می زدند چنگ گهی بر سر گهی بر سینهٔ تنگ

1 ز مرغان چون سلیمان قصه بشنید بتندید و ببالید و بجوشید

2 یکی از خشم آتش را برافروخت گهی بر آب و آتش را فرو سوخت

3 همان دم باز را فرمود هان زود برو چون آتش و باز آی چون دود

4 به بین خود تا چه مرغ است آنکه مرغان ز دست او همی دارند افغان

1 روان شد باز تند و تیز منقار بخون بلبل زار کم آزار

2 به زهر آلوده کرده تیغ و چنگال به هیبت بازگسترده پر و بال

3 بساط خدمت سلطان ببوسید ز سر تا پای خود جوشن بپوشید

4 چنان مستغرق فرمان شه شد بجای پا سرش بر خاک ره شد

1 به گل بلبل همی گفت ای دل افروز چراغ مهربانی را برافروز

2 بیا کامشب شب ناز و نیاز است چو زلف ماهرویان شب دراز است

3 غنیمت دان شبی با یار تا روز به هم گفتن بسی اسرار جان سوز

4 دو یار مهربان چون راز گویند حکایتهای رفته باز گویند

1 شبی دور از لب و دندان اغیار به دندان می‌گزیدم من لب یار

2 درآمد باغبان با گل همی گفت بگو تا خود که بود امشب ترا جفت

3 نقاب از روی خوبت که کشیده است لب و لعلت بدندان که گزیده است

4 دم باد صبا خوردی شکفتی به دست هر کس و ناکس بیفتی

1 سپاه روز روشن چون برآمد قضا را ترک هجران بر سر آمد

2 به بلبل باز گفت ای خفته برخیز بیا خود را به بال من درآویز

3 چو موری کعبه را خواهد که بیند فراز شهپر بازان نشیند

4 سلیمانت همی خواهد به داور چه داری حجت قاطع بیاور

1 به نزد خانهٔ دستور کشور وثاقی مختصر بگرفت بی در

2 همی مالید سالی بیشتر عور تن خود را بدان دیوار دستور

3 ز نزدیکان یکی می‌دید از دور به عالم فاش گشت این راز مستور

4 وزیر شهر شروان مرد را گفت چه مقصود است ترا بر خاک ما خفت

1 جوابش داد هشیار سخنگوی مگو ما را از این معنی بر این روی

2 برو ما را سر و سودای کس نیست ز عشقم یک نفس پروای کس نیست

3 تو هرگز بر کسی عاشق نبودی هنوز آتش نهٔ مانند دودی

4 تو نادر بی خودی بیخود نمانی تو قدر عاشقان هرگز ندانی

1 به بلبل گفت بشنو تا چه گویم حدیثی خوش گذشته باز جویم

2 جوانان گر ببوسند دست پیران به پیری پای بوسندش امیران

3 چو می‌نامد به صد لطف و به صد ناز چو ترکان یا ز تندی کرد آغاز

4 بزد چنگال و او را در هوا برد به چنگالش دو سه نوبت بیفشرد