بخش نوزدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 ششم فرزند آمد دل پر اسرار ز الماس زبان گشته گهربار

2 پدر را گفت آن خواهم همیشه که باشد کیمیا سازیم پیشه

3 اگر یابم بعلم کیمیا راه شوند از من جهانی کیمیا خواه

4 گر آن دولت بیابم دین بیابم که چون آن یک دهد دست این بیابم

1 پدر گفتش که حرصت غالب آمد دلت زان کیمیا را طالب آمد

2 چه خواهی کرد دنیای دَنی را سرای مَکر و جای دشمنی را

3 که دنیا هست زالی هفت پرده برای صیدِ تو هر هفت کرده

4 همی بینم ز حرصت رفته آرام بیارام ای چو مرغ افتاده در دام

1 عطا گفتست آن مرد خراسان که حیوانیست با صد کوه یکسان

2 پس کوهی که آن را قاف نامست مگر آنجایگه او را مقامست

3 بر او هفت صحرا پر گیاهست پس او هفت دریا پیش راهست

4 در آنجا هست حیوانی قوی تن که او را نیست کاری جز که خوردن

1 مگر روح الله آن شمع دلفروز بگورستان گذر می‌کرد یک روز

2 ز گوری نالهٔ آمد بگوشش دل از زاریِ آن آمد بجوشش

3 دعا کرد آن زمان تا حق تعالی بیک دم زنده کردش چون خیالی

4 یکی پیر خمیده چون کمانی سلامش گفت و ساکن شد زمانی

1 چنین گفتست نوشروانِ عادل که گر میری ز درویشی قاتل

2 ترا بهتر بوَد آن زخمِ شمشیر که از نان فرومایه شوی سیر

3 مشو با اهلِ دنیا در ستیزه که مرداریست و مشتی کِرم ریزه

4 بیک ره اهلِ دنیا در ریاست چو کِرمانند در عین نجاست

1 چنین دادست صاحب شرع فتوی که هر کو یک سخن گوید ز دنیی

2 به پانصد سال ره کانرا شمارست ز جنّت دور افتد، این چه کارست

3 ز دنیا یک سخن، خود چون بوَد آن که گر افزون بود افزون بود آن

4 کسی کو عمر در دنیی بسر برد قوی مردی بوَد، در دین اگر مُرد

1 چنین گفتست آن پاکیزه گوهر که دینی دوست از سگ هست کمتر

2 چو مرداریست این دنیای غدّار سگان هنگامه کرده گردِ مردار

3 چو سگ زان سیر شد بگذارد آنرا که تا یک سگ دگر بردارد آنرا

4 ذخیره نهد او از هیچ روئی نیندیشد ز فردا نیز موئی

1 چنین گفتست عبّاسه که دینی چو مُرداریست در گلخن بمعنی

2 چو زین مردار شیران سیر خوردند پلنگان آمدند و قصد کردند

3 پلنگان چون بخوردند و رمیدند سگان کُرد و گرگان در رسیدند

4 چو اندک چیز از وی بر سر آمد کلاغ از هر سوئی جوقی درآمد

1 چنین کردند اصحاب ولایت ز لفظ جعفر صادق روایت

2 که ویرانیست این دنیای مردار وزو ویران ترست آن دل بصد بار

3 که او ویرانهٔ دنیا گزیند که تا در مسند دنیا نشیند

4 ولیکن هست عُقبی جای معمور وزو معمورتر آن دل که از نور

1 مگر یحیی معاذ آن مردِ محرم براهی بر دهی بگذشت خرّم

2 یکی گفتش که هست این ده دهی خوش زبان بگشاد یحیی همچو آتش

3 کزین خوشتر دل مردیست بالغ که هست او از ده خوش سخت فارغ