بخش نوزدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 چنین کردند اصحاب ولایت ز لفظ جعفر صادق روایت

2 که ویرانیست این دنیای مردار وزو ویران ترست آن دل بصد بار

3 که او ویرانهٔ دنیا گزیند که تا در مسند دنیا نشیند

4 ولیکن هست عُقبی جای معمور وزو معمورتر آن دل که از نور

1 نوشته در قصص اینم عیان بود که ابرهیمِ پیغامبر چنان بود

2 که بودی چل هزارش از غلامان سگی آن هر غلامی را بفرمان

3 قلاده جمله را زرّین ولیکن شمار گوسفندش نیست ممکن

4 ملایک چشم بر کارش گشادند ز کارش در گمانی اوفتادند

1 مگر روح الله آن شمع دلفروز بگورستان گذر می‌کرد یک روز

2 ز گوری نالهٔ آمد بگوشش دل از زاریِ آن آمد بجوشش

3 دعا کرد آن زمان تا حق تعالی بیک دم زنده کردش چون خیالی

4 یکی پیر خمیده چون کمانی سلامش گفت و ساکن شد زمانی

1 بزرگی بود می‌گفت و شنود او بسی گرد جهان گردیده بود او

2 یکی گفتش که ای دانای دمساز کرا دیدی کزو گوئی سخن باز

3 چنین گفت او که گشتم هفت اقلیم ندیدم در جهان جز یک کس و نیم

4 یکی آن بود مانده در پسی او که نه نیک و نه بد گفت از کسی او

1 پسر را گفت حلّاج نکوکار بچیزی نفس را مشغول میدار

2 وگرنه او ترا معزول دارد بصد ناکردنی مشغول دارد

3 که تو در ره نهٔ مرد قوی ذات که تنها دم توانی زد بمیقات

4 ترا تا نفس می‌ماند خیالی بوَد در مولشش دایم کمالی

1 ششم فرزند آمد دل پر اسرار ز الماس زبان گشته گهربار

2 پدر را گفت آن خواهم همیشه که باشد کیمیا سازیم پیشه

3 اگر یابم بعلم کیمیا راه شوند از من جهانی کیمیا خواه

4 گر آن دولت بیابم دین بیابم که چون آن یک دهد دست این بیابم

1 پدر گفتش که حرصت غالب آمد دلت زان کیمیا را طالب آمد

2 چه خواهی کرد دنیای دَنی را سرای مَکر و جای دشمنی را

3 که دنیا هست زالی هفت پرده برای صیدِ تو هر هفت کرده

4 همی بینم ز حرصت رفته آرام بیارام ای چو مرغ افتاده در دام

1 عطا گفتست آن مرد خراسان که حیوانیست با صد کوه یکسان

2 پس کوهی که آن را قاف نامست مگر آنجایگه او را مقامست

3 بر او هفت صحرا پر گیاهست پس او هفت دریا پیش راهست

4 در آنجا هست حیوانی قوی تن که او را نیست کاری جز که خوردن

1 چنین گفتست آن پاکیزه گوهر که دینی دوست از سگ هست کمتر

2 چو مرداریست این دنیای غدّار سگان هنگامه کرده گردِ مردار

3 چو سگ زان سیر شد بگذارد آنرا که تا یک سگ دگر بردارد آنرا

4 ذخیره نهد او از هیچ روئی نیندیشد ز فردا نیز موئی

1 چنین نقلست در توراة کان کس که او غیبت کند، آنگاه ازان پس

2 ازان توبه کند، آخر کسی اوست که در صحن بهشتش ره دهد دوست

3 وگر خود توبه نکند اوّلین کس که در دوزخ رود او باشد و بس

4 اگر تیغ زبانش چون زبانه شود چون رمحِ خطّی راست خانه