بخش نوزدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 چنین گفتست نوشروانِ عادل که گر میری ز درویشی قاتل

2 ترا بهتر بوَد آن زخمِ شمشیر که از نان فرومایه شوی سیر

3 مشو با اهلِ دنیا در ستیزه که مرداریست و مشتی کِرم ریزه

4 بیک ره اهلِ دنیا در ریاست چو کِرمانند در عین نجاست

1 مگر یحیی معاذ آن مردِ محرم براهی بر دهی بگذشت خرّم

2 یکی گفتش که هست این ده دهی خوش زبان بگشاد یحیی همچو آتش

3 کزین خوشتر دل مردیست بالغ که هست او از ده خوش سخت فارغ

1 چنین گفتست عبّاسه که دینی چو مُرداریست در گلخن بمعنی

2 چو زین مردار شیران سیر خوردند پلنگان آمدند و قصد کردند

3 پلنگان چون بخوردند و رمیدند سگان کُرد و گرگان در رسیدند

4 چو اندک چیز از وی بر سر آمد کلاغ از هر سوئی جوقی درآمد

1 چنین دادست صاحب شرع فتوی که هر کو یک سخن گوید ز دنیی

2 به پانصد سال ره کانرا شمارست ز جنّت دور افتد، این چه کارست

3 ز دنیا یک سخن، خود چون بوَد آن که گر افزون بود افزون بود آن

4 کسی کو عمر در دنیی بسر برد قوی مردی بوَد، در دین اگر مُرد

1 یکی شه زادهٔ خورشید فر بود که بینائی دو چشم پدر بود

2 مگر آن شاه بهرِ شاه زاده عروسی خواست داد حُسن داده

3 بخوبی در همه عالم مَثَل بود سر خوبان نقّاش ازل بود

4 سرائی را مزّین کرد آن شاه سرائی نه، بهشتی بهرِ آن ماه

1 یکی پرسید ازان دانای فتوی که چه بهتر بوَد از مالِ دنیی

2 چنین گفت او که مالی کان نباشد که گر باشد به جز تاوان نباشد

3 که گر مالی ز دنیا افتد آغاز ترا آن مال دارد از خدا باز

4 ولی کی ارزد آن مال جهانی که از حق باز مانی تو زمانی

1 طالبی مطلوب را گم کرده بود روز و شب سر در جهان آورده بود

2 از غم جان وجهان بفریفته در جهان میرفت جانی شیفته

3 پای از سر در طلب نشناخت او خویش را نعلین آهن ساخت او

4 پس جهان صدباره چون پیموده کرد ای عجب نعلین آهن سوده کرد

1 آن یکی پرسید از مجنون مگر کز کدامین سوی قبلهست ای پسر

2 گفت اگر هستی کلوخی بیخبر اینکت کعبهست در سنگی نگر

3 کعبهٔ عشاق مولی آمدست آن مجنون روی لیلی آمدست

4 چون تو نه اینی نه آن هستی کلوخ قبلت از سنگ است ای بیشرم شوخ

1 صوفئی رادید یک روزی نظام در وفا و عهد و در صفوت تمام

2 گفت از من هرچه میخواهی بخواه زانکه تو محتاجی و منپادشاه

3 گفت چون از حق نخواهم هیچ چیز از تو هم الحق نخواهم هیچ نیز

4 گفت اگر چیزی نمیباید ترا حاجتی کن آن من باری روا

1 هندوئی بودست چون شوریدهٔ در مقام عشق صاحب دیدهٔ

2 چون براه حج برون شد قافله دید قومی در میان مشغله

3 گفت ای آشفتگان دلربای در چه کارید و کجا دارید رای

4 آن یکی گفتش که این مردان راه عزم حج دارند هم زینجایگاه