بخش نوزدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 کرد عمرو قیس را مردی سؤال گفت اگر فردا خدای ذوالجلال

2 سر بدوزخ در دهد ناگه ترا در چه شغلی ره بود آنگه ترا

3 گفت برگیرم عصا و رکوهٔ میزنم در گرد دوزخ خطوهٔ

4 زار میگویم که این زندان اوست وین سزای آنکه اورا داشت دوست

1 رابعه یک روز در وقت بهار شد درون خانهٔ تاریک و تار

2 سر فرو برد از همه عالم بزیر همچنان میبود خوش خوش تا بدیر

3 پیش او شد زاهدی گفت این زمان خیز بیرون آی وبنگر در جهان

4 تا ببینی صنع رنگارنگ او چند باشی بیش ازین دلتنگ او

1 در حرم بادی مگر میجسته بود شیخ نصرآباد خوش بنشسته بود

2 جملهٔ استار کعبه در هوا خوش همی جنبید از باد صبا

3 شیخ را خوش آمد آن از جای جست درگرفت آن دامن پرده بدست

4 گفت ای رعنا عروس سر فراز در میان مکه بنشسته بناز

1 بس عجب دیوانهٔ فرتوت بود دایمش نه جامه و نه قوت بود

2 عاشقی خوش بود و مجنونی شگرف غرقهٔ دیرینهٔ این بحر ژرف

3 روز و شب میسوختی از عشق دوست هرکه میسوزد ز عشق او نکوست

4 روزگاری بود تا در صد عنا گرد او میگشت گرداب بلا

1 سالک آمد پیش کوه گوهری گفت ای مشغول گوهر پروری

2 ای مرصع کره از گوهر کمر تیغ داری هم ز آهن هم ز زر

3 پای بر جائی نهٔ جائی بدست زانکه داری بر سر گوهر نشست

4 نی بگنجی در زمین ودر زمان بردهٔ از کبر سر در آسمان