بخش نوزدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 هندوئی بودست چون شوریدهٔ در مقام عشق صاحب دیدهٔ

2 چون براه حج برون شد قافله دید قومی در میان مشغله

3 گفت ای آشفتگان دلربای در چه کارید و کجا دارید رای

4 آن یکی گفتش که این مردان راه عزم حج دارند هم زینجایگاه

1 رابعه یک روز در وقت بهار شد درون خانهٔ تاریک و تار

2 سر فرو برد از همه عالم بزیر همچنان میبود خوش خوش تا بدیر

3 پیش او شد زاهدی گفت این زمان خیز بیرون آی وبنگر در جهان

4 تا ببینی صنع رنگارنگ او چند باشی بیش ازین دلتنگ او

1 آن یکی پرسید از مجنون مگر کز کدامین سوی قبلهست ای پسر

2 گفت اگر هستی کلوخی بیخبر اینکت کعبهست در سنگی نگر

3 کعبهٔ عشاق مولی آمدست آن مجنون روی لیلی آمدست

4 چون تو نه اینی نه آن هستی کلوخ قبلت از سنگ است ای بیشرم شوخ

1 در حرم بادی مگر میجسته بود شیخ نصرآباد خوش بنشسته بود

2 جملهٔ استار کعبه در هوا خوش همی جنبید از باد صبا

3 شیخ را خوش آمد آن از جای جست درگرفت آن دامن پرده بدست

4 گفت ای رعنا عروس سر فراز در میان مکه بنشسته بناز

1 کرد عمرو قیس را مردی سؤال گفت اگر فردا خدای ذوالجلال

2 سر بدوزخ در دهد ناگه ترا در چه شغلی ره بود آنگه ترا

3 گفت برگیرم عصا و رکوهٔ میزنم در گرد دوزخ خطوهٔ

4 زار میگویم که این زندان اوست وین سزای آنکه اورا داشت دوست