بخش چهاردهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 محمد ابن عیسی کز لطیفه سبق بُرد از ندیمان خلیفه

2 مگر می‌رفت بر رخشی نشسته سر افساری مرصّع تنگ بسته

3 غلامانش شده یک سر سواره همه بغداد مانده در نظاره

4 ز هر کُنجی یکی می‌گفت این کیست که بس با زینت و با زیب و بازیست

1 سپهداری برای کوتوالی بجائی قلعهٔ می‌کرد عالی

2 یکی دیونهٔ آمد پدیدار به پیش خویش خواندش آن سپهدار

3 بدو گفتا ببین کین قلعه چونست ز رفعت جفت طاق سر نگونست

4 ازین قلعه کسی کاعزاز دارد ببین تا چه بلا زو باز دارد

1 جوانی بود سرگردان همیشه نمک بفروختن بودیش پیشه

2 بگرد شهر می‌کردی تگ و تاز بهر کوچه فرو می‌دادی آواز

3 ایاز دلستان را دید یک روز بسوخت از پای تا فرقش در آن سوز

4 جهان در عشق وی بر وی سیه شد ولیکن بود روشن کان ز مه شد

1 مهستی دبیر آن پاک جوهر مقرَّب بود پیش تختِ سنجر

2 اگرچه روی او بودی نه چون ماه ولیکن داشت پیوندی بدو شاه

3 شبی در مرغزار رادکان بود به پیش سنجر خسرو نشان بود

4 چو شب بگذشت پاسی شاه سنجر برای خواب آمد سوی بستر

1 یکی پرسید ازان گستاخ درگاه که هان چیست آرزوی تو درین راه

2 چنین گفت او که طوفانیم باید که خلق این جهان را در رباید

3 نماند از وجود خلق آثار شود فانی دِیَار و دَیر و دَیّار

4 که تا این خلق در پندار مشغول شوند از بدعت و از شرک معزول

1 جوانی سرو بالا بود چون ماه ز مهر او جهانی گشته گمراه

2 بخود از پیشه او راگازری بود همیشه کارِاو خود دلبری بود

3 چو خَم دادی سر زلف زِرِه وار میان گازری گشتی سیه دار

4 چو بهر کار میزر بر میان زد میان آب آتش در جهان زد

1 یکی عورت طواف خانه می‌کرد نظر افکند بر رویش یکی مرد

2 زنش گفتا گر اهل رازئی تو چنین دم کی بمن پردازئی تو

3 ولی آگه نهٔ تو بی سر و پای که از که بازماندستی چنین جای

4 گر از مردی خود بودی نشانیت سر زن نیستی اینجا زمانیت

1 مگر محمود می‌شد بامدادی کسی آمد وزو می‌خواست دادی

2 فغان می‌کرد و پیشش راه بگرفت درآمد پس عنان شاه بگرفت

3 یکی پرسید کان مظلومت ای شاه فلان وقتت عنان بگرفت در راه

4 عنان نکشیدی آنگه باز هیچی کنون پس این عنان بهر چه پیچی

1 گلیمی بود آن شوریده جان را بمردی داد تا بفروشد آن را

2 بدو آن مرد گفت این بس درشتست بنرمی همچو پشت خارپشتست

3 خرید آن مرد ارزان و هم آنگاه خریداری پدیدار آمد از راه

4 بدو گفتا گلیمی نرم داری؟ چنین گفتا که دارم تا زر آری

1 بزرگی گفت پر شوقست جانم که شد عمری که من دربندِ آنم

2 که از من صدقهٔ برسد بدرویش که آن صدقه نبیند کس کم و بیش

3 چو رفتست این دقیقه بر زبانش چنین گفتست هاتف آن زمانش

4 که تو باید اگر صاحب یقینی که آن صدقه که بخشیدی نه بینی