بخش چهاردهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 چنین گفتست مجنون آن یگانه که یک تن داد دادم در زمانه

2 دگر بودند مشتی بی‌سلامت که می‌کردند در عشقم ملامت

3 زنی پیش من آمد- گفت- یک روز کنارم پر ز خون بد سینه پر سوز

4 میان خاک و خونم دید مانده چو گردون سرنگونم دید مانده

1 بدام افتاد روباهی سحرگاه بروبه بازی اندیشید در راه

2 که گر صیّاد بیند همچنینم دهد حالی بگازر پوستینم

3 پس آنگه مرده کرد او خویشتن را ز بیم جان فرو افکند تن را

4 چو صیّاد آمد او را مرده پنداشت نمی‌یارست روبه را کم انگاشت

1 مگر سلطان دین محمود یک روز ایاز خویش را گفت ای دلفروز

2 کرا دانی تو از مه تا بماهی که ازمن بیش دارد پادشاهی

3 غلامش گفت ای شاه جهاندار منم در مملکت بیش از تو صد بار

4 چو ملکم این چنین زیر نگین است چه جای ملکت روی زمین است

1 محمد ابن عیسی کز لطیفه سبق بُرد از ندیمان خلیفه

2 مگر می‌رفت بر رخشی نشسته سر افساری مرصّع تنگ بسته

3 غلامانش شده یک سر سواره همه بغداد مانده در نظاره

4 ز هر کُنجی یکی می‌گفت این کیست که بس با زینت و با زیب و بازیست

1 بر دیوانهٔ محمود بنشست نهاد او چشم برهم، شاه بشکست

2 بدو گفت این چرا کردی، چنین گفت که تا رویت نه بینم، شه برآشفت

3 بدو گفتا لقای شاهِ عالم نمی‌داری روا؟ گفت آنِ خود هم

4 چو خود بینی درین مذهب روا نیست اگر غیری به بینی جز خطا نیست

1 گلیمی بود آن شوریده جان را بمردی داد تا بفروشد آن را

2 بدو آن مرد گفت این بس درشتست بنرمی همچو پشت خارپشتست

3 خرید آن مرد ارزان و هم آنگاه خریداری پدیدار آمد از راه

4 بدو گفتا گلیمی نرم داری؟ چنین گفتا که دارم تا زر آری

1 یکی عورت طواف خانه می‌کرد نظر افکند بر رویش یکی مرد

2 زنش گفتا گر اهل رازئی تو چنین دم کی بمن پردازئی تو

3 ولی آگه نهٔ تو بی سر و پای که از که بازماندستی چنین جای

4 گر از مردی خود بودی نشانیت سر زن نیستی اینجا زمانیت

1 مهستی دبیر آن پاک جوهر مقرَّب بود پیش تختِ سنجر

2 اگرچه روی او بودی نه چون ماه ولیکن داشت پیوندی بدو شاه

3 شبی در مرغزار رادکان بود به پیش سنجر خسرو نشان بود

4 چو شب بگذشت پاسی شاه سنجر برای خواب آمد سوی بستر

1 مگر یک روز محمود عدوبند پسر را گفت کای داننده فرزند

2 ببین تا پیل چندست این زمانم که من اکنون عددشان می‌ندانم

3 پسر بشمرد و گفتش ای خداوند هزار و چار صد پیلست در بند

4 شهش گفتا که خود را یاد دارم که یک بُز می‌نیامد در شمارم

1 بکوئی می فرو شد عیسی پاک جهودانش بسی دشنام بی باک

2 بدادند و خوشی آن پاک زاده دعا می‌گفتشان روئی گشاده

3 یکی گفتش نمی‌کردی پریشان ز دشنام و دعاگوئی بر ایشان؟

4 مسیحش گفت هر دل جان که دارد از آن خود کند خرج آن که دارد