بخش یازدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 پسر گفتش اگر در جاه باشم چرا آشفته و گمراه باشم

2 چو من در اعتدالی جاه جویم مکن منعم اگر این راه جویم

3 اگر اندک بود در جاه میلم غرور جاه نرباید چو سیلم

1 پدر گفتش چه گر اندک بوَد جاه کزان اندک بسی مانی تو در چاه

2 دگر ره گر بطاعت بنگری باز ترا حالی حجابی افتد آغاز

3 چو از طاعت حجابی پیشت آید حجاب از جاه جستن بیشت آید

1 بزرگی بود از اصحاب توحید که شد در بادیه عمری بتجرید

2 نه با خود دلو و ابریق و رسن داشت نه آب و زادِ ره با خویشتن داشت

3 بآخر در ره آمد چون غریبان نهاده پارهٔ نان در گریبان

4 گهی بوئیدی آن نان گه گرفتی گهی چون عاجزان لختی بخفتی

1 یکی تابوت می‌بردند بر دست بدید از دور آن دیوانهٔ مست

2 یکی را گفت این مرده که بودست که ناگه شیرِ مرگش در ربودست

3 بدو گفتند ای مجنون پُر شور جوانی بود کُشتی گیرِ پُر زور

4 بدیشان گفت دیوانه که برنا اگرچه بود در کُشتی توانا

1 چنین گفتست با یاران پیمبر که آن طفلی که می‌زاید زمادر

2 چو بر روی زمین افکنده گردد بغایت عاجز و گرینده گردد

3 ولی چون روشنی این جهان دید فراخی زمین و آسمان دید

4 نخواهد او رحم هرگز دگر بار نگردد نیز در ظلمت گرفتار

1 حسن می‌شد حسینش بود همبر بجیحون چون رسیدند آن دو سرور

2 حسن چون بنگریست او را نمی‌یافت گهی از پس گهی از پیش بشتافت

3 بآخر زان سوی جیحونش می‌دید مقام از خویشتن افزونش می‌دید

4 بدو گفت ای حبیب و مرد درگاه ز من آموختی آخر تو این راه

1 مگر شبلی بمجلس بود یک روز یکی پرسید ازو کای عالم افروز

2 بگو تا کیست عارف، گفت آنست که گر در پیش او هر دو جهانست

3 به یک موی مژه برگیرد از جای که عارف آورد هم بیش ازین پای

4 یکی پرسید ازو روزی دگربار که عارف کیست ای استاد اسرار

1 مگر روزی ایاز سیم اندام چو جانها سوخت تنها شد بحمّام

2 رفیقی گفت با محمود پیروز که محبوبت بحمّامست امروز

3 چو شه را این سخن در گوش آمد چو دریائی دلش در جوش آمد

4 چو مردی حال کرده شاه عالی سوی حمّام شد خالی و حالی

1 بکاری بایزید عالم افروز بصرّافان گذر می‌رد یک روز

2 یکی قلاش را در پیش ره دید ز سر تا پای او غرق گنه دید

3 چنان می‌زد کسی حدّش بغایت که خون می‌ریخت بی‌حدّ و نهایت

4 دران سختی نمی‌کرد آه قلّاش که می‌خندید و پس می‌گفت ای کاش

1 مگر ابن المبارک بامدادی بره می‌رفت برفی بود و بادی

2 غلامی دید یک پیراهن او را که می‌لرزید از سرما تن او را

3 بدو گفتا چرا با خواجه این راز نگوئی تا ترا جامه کند ساز

4 غلامک گفت من با خواجهٔ خویش چه گویم چون مرا بیند کم و پیش