بخش یازدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 یکی حبشی بر پیغامبر آمد که تَوبه می‌کنم وقتش درآمد

2 اگر عفوست وگر توبه قبولست مرا بر پشتی چون تو رسولست

3 پیمبر گفت چون تو توبه کردی یقین می‌دان که آمرزیده گردی

4 دگر ره گفت آن حبشی که آنگاه که بودم در گناه خویش گمراه

1 عروسی خواست مردی چون نگاری بمهر خود ندیدش برقراری

2 چو آن شوهر بمهر خود ندیدش نشان دختر بخرد ندیدش

3 همه تن چون گلاب آنجا عرق کرد چو گل جان را بجای جامه شق کرد

4 چو مرد از شرم زن را آنچنان دید وزان دلتنگی او را بیم جان دید

1 چو اسکندر بزاری در زمین خفت حکیمی بر سر خاکش چنین گفت

2 که شاها تو سفر بسیار کردی ولیکن نه چنین کین بار کردی

3 بسی گِرد جهان گشتی چو افلاک کنون گشتی تو از گشت جهان پاک

4 چرا چون می‌شدی می‌آمدی تو چرا می‌آمدی چون می‌شدی تو

1 یکی دیوانهٔ بی پا و سر بود که هر روزش زهر روزی بتر بود

2 دلش بگرفته بود از خلق وز خویش نه از پس هیچ ره بودش نه از پیش

3 زبان بگشاد کای دانندهٔ راز چو نیست این آفرینش را سری باز

4 ترا تا کی ز بُردن و آوریدن دلت نگرفت یا رب ز آفریدن

1 حسن در بصره استاد جهان بود یکی همسایه گبرش ناتوان بود

2 مگر هشتاد سال آتش پرستی گرفته بود پیشه جَور و مستی

3 بنام آن گبر شمعون بود در جمع همه سر پیشِ آتش داشت چون شمع

4 چو بیماریِ او از حد برون شد حسن را دردِ دل در دل فزون شد

1 سالک جان پرور عالم فروز پیش دوزخ شد چو آتش جمله سوز

2 گفت ای زندان محرومان راه مرجع بی دولتان پادشاه

3 داغ جان خیل مهجوران توئی آتش افروز دل دوران توئی

4 جوهر مدقوق را زهر آمدی نفس سگ را مطبخ قهر آمدی

1 پاک دینی گفت این نیکو مثل کانکه دنیا جست هست او چون جعل

2 جمع میآرد نجاست را مدام گرد میگرداند آن را بر دوام

3 در زحیر آن بود پیوسته او دل دران سرگین بصد جان بسته او

4 چون بگرداند گه از پس گه ز پیش آردش تا بر سر سوراخ خویش

1 وقت غز خلقی بجان درمانده هر کسی دستی ز جان افشانده

2 رخت میکردند پنهان هرکسی پیشوایان گم شده در هر پسی

3 رفت آن دیوانه بر بام بلند ژندهٔ را در سر چوبی فکند

4 چوب گردانید گرد سر بسی مینیندیشید یک جو از کسی

1 شد بگورستان یکی دیوانه کیش ده جنازه پیشش آوردند بیش

2 تا که بر یک مرده کردندی نماز مردهٔ دیگر رسید از پی فراز

3 هر زمانی مردهٔ دیگر رسید تا یکی بردند دیگر در رسید

4 مرد مجنون گفت بر مرده نماز چند باید کرد کاریست این دراز

1 میدوید آن عامی زیر و زبر تا نماز مرده در یابد مگر

2 آن یکی دیوانه چون او را بدید کو در آن تعجیل بیخود میدوید

3 گفت چیزی سرد میگردد براه هین بدو تا در رسی آنجایگاه

4 هستی از مردار دنیا ناصبور میروی چون مرده میبینی ز دور