بخش یازدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 حسن در بصره استاد جهان بود یکی همسایه گبرش ناتوان بود

2 مگر هشتاد سال آتش پرستی گرفته بود پیشه جَور و مستی

3 بنام آن گبر شمعون بود در جمع همه سر پیشِ آتش داشت چون شمع

4 چو بیماریِ او از حد برون شد حسن را دردِ دل در دل فزون شد

1 یکی تابوت می‌بردند بر دست بدید از دور آن دیوانهٔ مست

2 یکی را گفت این مرده که بودست که ناگه شیرِ مرگش در ربودست

3 بدو گفتند ای مجنون پُر شور جوانی بود کُشتی گیرِ پُر زور

4 بدیشان گفت دیوانه که برنا اگرچه بود در کُشتی توانا

1 عروسی خواست مردی چون نگاری بمهر خود ندیدش برقراری

2 چو آن شوهر بمهر خود ندیدش نشان دختر بخرد ندیدش

3 همه تن چون گلاب آنجا عرق کرد چو گل جان را بجای جامه شق کرد

4 چو مرد از شرم زن را آنچنان دید وزان دلتنگی او را بیم جان دید

1 حسن می‌شد حسینش بود همبر بجیحون چون رسیدند آن دو سرور

2 حسن چون بنگریست او را نمی‌یافت گهی از پس گهی از پیش بشتافت

3 بآخر زان سوی جیحونش می‌دید مقام از خویشتن افزونش می‌دید

4 بدو گفت ای حبیب و مرد درگاه ز من آموختی آخر تو این راه

1 چنین گفتست با یاران پیمبر که آن طفلی که می‌زاید زمادر

2 چو بر روی زمین افکنده گردد بغایت عاجز و گرینده گردد

3 ولی چون روشنی این جهان دید فراخی زمین و آسمان دید

4 نخواهد او رحم هرگز دگر بار نگردد نیز در ظلمت گرفتار

1 وقت غز خلقی بجان درمانده هر کسی دستی ز جان افشانده

2 رخت میکردند پنهان هرکسی پیشوایان گم شده در هر پسی

3 رفت آن دیوانه بر بام بلند ژندهٔ را در سر چوبی فکند

4 چوب گردانید گرد سر بسی مینیندیشید یک جو از کسی

1 هست در دریا یکی حیوان گرم نام بوقلمون و هفت اعضاش نرم

2 نرمی اعضای او چندان بود کو هر آن شکلی که خواهد آن بود

3 هر زمان شکلی دگر نیکو کند هرچه بیند خویش مثل او کند

4 چون شود حیوان بحری آشکار او بدان صورت درآید از کنار

1 عیسی مریم بغاری رفته بود در میان غار مردی خفته بود

2 گفت برخیز ای ز عالم بی خبر کار کن تا توشهٔ یابی مگر

3 گفت من کار دو عالم کردهام تا ابد ملکی مسلم کردهام

4 گفت هین کار تو چیست ای مرد راه گفت دنیا شد مرا یکبرگ کاه

1 شد بگورستان یکی دیوانه کیش ده جنازه پیشش آوردند بیش

2 تا که بر یک مرده کردندی نماز مردهٔ دیگر رسید از پی فراز

3 هر زمانی مردهٔ دیگر رسید تا یکی بردند دیگر در رسید

4 مرد مجنون گفت بر مرده نماز چند باید کرد کاریست این دراز

1 سالک جان پرور عالم فروز پیش دوزخ شد چو آتش جمله سوز

2 گفت ای زندان محرومان راه مرجع بی دولتان پادشاه

3 داغ جان خیل مهجوران توئی آتش افروز دل دوران توئی

4 جوهر مدقوق را زهر آمدی نفس سگ را مطبخ قهر آمدی