بخش دهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 دعا می‌کرد آن داننندهٔ دین جهانی خلق می‌گفتند آمین

2 یکی دیوانه گفت آمین چه باشد که آگه نیستم تا این چه باشد

3 بدو گفتند آمین آن بود راست کامام خواجه از حق هرچه درخواست

4 چنان باد و چنان باد و چنان باد زبان بگشاد آن مجنون بفریاد

1 بحق گفتا کلیم عالم آرای کسیم از دوستان خویش بنمای

2 که تا روشن شود چشم برویش که دل می‌سوزدم از آرزویش

3 خطاب آمد که ما را اهل دردی بصدق اندر فلان وادیست مردی

4 که او از خاصگان درگه ماست شبانروزی سلوکش در ره ماست

1 زنان مصطفی یک روز با هم بپرسیدند ازو کای صدر عالم

2 کرا داری تو از ما بیشتر دوست اگر با ما بگوئی حال نیکوست

3 پیمبر گفت ای قوم دلفروز شما را صبر باید کرد امروز

4 که تا فردا بگویم آنچه دانم جواب جمله بدهم گر توانم

1 مگر چون رابعه صاحب مقامی نخورده بود یک هفته طعامی

2 دران یک هفته هیچ از پای ننشست صلوة وصوم بودش کار پیوست

3 چو جوع افتادگی در پایش آورد شکستی سخت در اعضایش آورد

4 یکی مستوره بودش در حوالی طعامش کاسهٔ آورد حالی

1 مگر یک روز سنجر شاه عالی بر عبّاسه آمد جای خالی

2 نیامد کارِ این با کارِ آن راست چو لختی پیش او بنشست برخاست

3 کسی گفتش چرا خاموش بودی نگفتی تو حدیثی نه شنودی

4 جوابش داد عبّاسه پس آنگاه که چشمم آن زمان کافتاد بر شاه

1 یکی عابد نیاسودی ز طاعت نبودی بی عبادت هیچ ساعت

2 شبانروزی عبادت بود کارش بسر شد در عبادت روزگارش

3 بموسی وحی آمد از خداوند که عابد را بگو ای مرد خرسند

4 چه مقصودست از طاعت مدامت که در دیوان بدبختانست نامت

1 بغزّالی مگر گفتند جمعی که ملحد خواهدت کشتن چو شمعی

2 بترسید و درون خانه بنشست که تا خود روزگارش چون دهد دست

3 چو در خانه نشستن گشت بسیار دلش بگرفت از خانه بیک بار

4 کسی نزدیک بوشهدی فرستاد که ای در راه حق داننده اُستاد

1 پدر گفتش درین شوریده زندان بطاعت می‌توان شد از بلندان

2 اگر خواهی بلندی بر پَر از چاه که آن از طاعتی یابی نه ازجاه

3 پیمبر گفت: آخر وصف مستور که آن از مغز صدیقان بود دور

4 بلاشک حب جاه و حب مالست ترا این جاه جستن پس وبالست

1 پسر گفتش گرت از جاه عارست که حبّ جاه مطلوب کبارست

2 چو چشم از منصب و ازجاه برتافت کرا دیدی که او از جاه سر تافت

3 ندیدی آنکه یوسف از بن چاه بتخت سلطنت افتاد و در جاه

4 ندیدم در زمانه آدمی زاد ز حب جاه و حب مال آزاد

1 برون شد لیث بوسنجه به بازار قفائی خورد از ترکی ستمگار

2 یکی گفتش که ای ترک این قفا چیست مگر تو خود نمی‌دانی که اوکیست

3 فلانست او چو خورشیدی همه نور که وصلش پیش سلطان خوشتر از سور

4 شنیده بود ترک آوازهٔ او چو آگه شد ازان اندازهٔ او