بخش هشتم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 شبی موسی مگر می‌رفت بر طور به پیش او رسید ابلیس از دور

2 چنین گفت آن لعین را کای همه دم چرا سجده نکردی پیش آدم

3 لعینش گفت ای مقبولِ حضرت شدم بی‌علّتی مردودِ قدرت

4 اگر بودی بر آن سجده مرا راه کلیمی بودمی همچون تو آنگاه

1 کسی پرسید از ابلیس کای شوم چو ملعونی خویشت گشت معلوم

2 چرا لعنت چنین در جان نهادی چو گنجی در دلش پنهان نهادی

3 چنین گفت او که لعنت تیر شاهست ولی اوّل نظر بر جایگاهست

4 نظر باید در اول بر نشانه که تا تیر از کمان گردد روانه

1 نشسته بود ایاز و شاه پیروز ایازش پای می‌مالید تا روز

2 بخدمت هر دم افزون بود رایش که می‌مالید و می‌بوسید پایش

3 ایاز سیمبر را گفت محمود ترا زین پای بوسیدن چه مقصود

4 ز هفت اعضا چرا بر پا دهی بوس دگر اعضا رها کردی بافسوس

1 رفیقی گفت با مجنون گمراه که لیلی مُرد گفت الحمدلله

2 چنین گفت او که ای شوریده دین تو چو می‌سوزی چرا گوئی چنین تو

3 چنین گفت او که چون من بهره زان ماه ندیدستم نبیند هیچ بد خواه

1 پدر گنج سخن را کرد در باز پسر را گفت ای جویندهٔ راز

1 ببریدند دزدی را مگر دست نزد دَم دستِ خود بگرفت و برجست

2 بدو گفتند ای محنت رسیده چه خواهی کرد این دست بریده

3 چنین گفت او که نام دوستی خاص بر آنجا کرده بودم نقش ز اخلاص

4 کنون تا زنده‌ام اینم تمامست که بی این زندگی بر من حرامست

1 براه بادیه گفت آن یگانه دو جوی آب سیه دیدم روانه

2 شدم بر پی روان تا آن چه آبست که چندینیش در رفتن شتابست

3 بآخر چون بر سنگی رسیدم بخاک ابلیس را افتاده دیدم

4 دو چشمش چون دو ابر خون فشان بود زهر چشمیش جوئی خون روان بود

1 یکی صاحب جمال دلستان بود که از رویش عرق بر بوستان بود

2 بهاری بود در صحرا بمانده بزیر خیمهٔ تنها بمانده

3 ازو خیمه سپهری معتبر بود که زیر خیمه خورشیدی دگر بود

4 جوانی را نظر ناگه بیفتاد ز عشق او دلش از ره بیفتاد

1 تو نشنیدی که پرسیدند از ماه که تو چه دوست تر داری درین راه

2 چنین گفت او که آن خواهم که خورشید بگیرد تا بود در پرده جاوید

3 همیشه روی خواهم زیر میغش که هم از چشم خود دارم دریغش

1 در آن ساعت که محمود جهاندار برون می‌رفت ازدنیای غدّار

2 ایاز سیم بر را کرد درخواست که تا با او بگویم یک سخن راست

3 بدو گفتند یک دم عمر بازست سخن گفتن هنوزت با ایازست

4 چنین گفت او که گر نبود کنارش مرا دایم، بخود با من چه کارش