بخش هشتم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 بزرگی گفت چون یوسف چنان خواست که خود با ابن یامین دل کند راست

2 بدل با او یکی گردد باخلاص بتنهائی کند هم خلوتش خاص

3 نهادش از پی آن صاع در بار بدزدی کرد منسوبش زهی کار

4 چنین گفت آن بزرگ دین که مطلق همین رفتست با ابلیس الحق

1 حکیم ترمذی کرد این حکایت ز حال آدم و حوا روایت

2 که بعد از توبه چون با هم رسیدند ز فردوس آمده کُنجی گزیدند

3 مگر آدم بکاری رفت بیرون بر حوا دوید ابلیس ملعون

4 یکی بچّه بَدش خنّاس نام او بحوا دادش و برداشت گام او

1 پسر گفتش بگو تا جادوئی چیست که نتوانم دمی بی شوقِ آن زیست

2 چو سحرم این چنین محبوب آمد چرا نزدیک تو معیوب آمد

3 مرا از سرِّ سحرآگاه گردان پس آنگه با خودم همراه گردان

1 بزرگانی که سر در چرخ سودند همه در خدمت محمود بودند

2 شه عالم بایشان کرد روئی که در خواهید هر یک آرزوئی

3 ز شهر و مال و ملک ومنصب و جاه بسی در خواستند آن روز از شاه

4 چو نوبت با ایاز آمد کسی گفت که ای در حسن طاق و با هنر جفت

1 چو شبلی را زیادت گشت شورش فرو بستند در قیدی بزورش

2 گروهی پیش او رفتند ناگاه بنّظاره باستادند در راه

3 بایشان گفت شبلی سخن ساز که چه قومید بر گوئید هین راز

4 همه گفتند خیل دوستانیم که ره جز دوستی تو ندانیم

1 بود مردی چست خوش خوش نام او حق تعالی کرده نامش دام او

2 گر کسی در جانش آتش میزدی او نرنجیدی و خوش خوش میزدی

3 خانهٔ بودش فرو افتاد پاک ماند فرزند و زنش در زیر خاک

4 ایستاده بود خوش خوش برکنار وانگهی میگفت خوش خوش اینت کار

1 سجدهٔ میکرد ابلیس لعین گفت عیسی در چه کاری این چنین

2 گفت من بیش از همه عمری دراز سجده عادت کردهام زانگاه باز

3 عادتم گشتست این زان میکنم گرهمه سجدهست تاوان میکنم

4 عیسی مریم بدو گفت ای سقط می ندانی هیچ و ره کردی غلط

1 گفت چون صحرا همه پربرف گشت رفت ذوالنون در چنان روزی بدشت

2 دید گبری را ز ایمان بی خبر دامنی ارزن درافکنده بسر

3 برف میرفت و بصحرا میدوید دانه میپاشید و هرجا میدوید

4 گفت ذوالنونش که ای دهقان راه از چه میپاشی تو این ارزن پگاه

1 بود مجنونی بدست آئینهٔ چون بکردی جمعه هر آدینهٔ

2 برگشادی پرده از آئینه باز تا چو بیرون آمدی خلق از نماز

3 آینه در روی مردم داشتی چون شدی مردم بسی بگذاشتی

4 خلق چون بسیار در چشم آمدیش آینه بفکندی و خشم آمدیش

1 آن یکی دیوانه در بغداد شد یک دکان پر شیشه دید او شاد شد

2 برگرفت آنگاه سنگی ده بدست وآن همه شیشه بیک ساعت شکست

3 صدهزاران شیشه میشد سرنگون پس طراق و طمطراق آمد برون

4 مرد سودائی که آن سوداش کرد از پسش خندید و بس صفراش کرد