بخش هشتم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 رفیقی گفت با مجنون گمراه که لیلی مُرد گفت الحمدلله

2 چنین گفت او که ای شوریده دین تو چو می‌سوزی چرا گوئی چنین تو

3 چنین گفت او که چون من بهره زان ماه ندیدستم نبیند هیچ بد خواه

1 کسی پرسید از ابلیس کای شوم چو ملعونی خویشت گشت معلوم

2 چرا لعنت چنین در جان نهادی چو گنجی در دلش پنهان نهادی

3 چنین گفت او که لعنت تیر شاهست ولی اوّل نظر بر جایگاهست

4 نظر باید در اول بر نشانه که تا تیر از کمان گردد روانه

1 بزرگانی که سر در چرخ سودند همه در خدمت محمود بودند

2 شه عالم بایشان کرد روئی که در خواهید هر یک آرزوئی

3 ز شهر و مال و ملک ومنصب و جاه بسی در خواستند آن روز از شاه

4 چو نوبت با ایاز آمد کسی گفت که ای در حسن طاق و با هنر جفت

1 چو شبلی را زیادت گشت شورش فرو بستند در قیدی بزورش

2 گروهی پیش او رفتند ناگاه بنّظاره باستادند در راه

3 بایشان گفت شبلی سخن ساز که چه قومید بر گوئید هین راز

4 همه گفتند خیل دوستانیم که ره جز دوستی تو ندانیم

1 شبی موسی مگر می‌رفت بر طور به پیش او رسید ابلیس از دور

2 چنین گفت آن لعین را کای همه دم چرا سجده نکردی پیش آدم

3 لعینش گفت ای مقبولِ حضرت شدم بی‌علّتی مردودِ قدرت

4 اگر بودی بر آن سجده مرا راه کلیمی بودمی همچون تو آنگاه

1 سالک آمد لوح را رهبر گرفت چون قلم سرگشته لوح از سرگرفت

2 لوح را گفت ای همه ریحان و روح نیست هم تلویح تو در هیچ لوح

3 قابلی آیات پر اسرار را حاملی الفاظ معنی دار را

4 نقش بند حکم دیوان ازل جملهٔ نقاشی علم و عمل

1 گفت چون صحرا همه پربرف گشت رفت ذوالنون در چنان روزی بدشت

2 دید گبری را ز ایمان بی خبر دامنی ارزن درافکنده بسر

3 برف میرفت و بصحرا میدوید دانه میپاشید و هرجا میدوید

4 گفت ذوالنونش که ای دهقان راه از چه میپاشی تو این ارزن پگاه

1 بود خوش دیوانهٔ در زیر دلق گفت هر چیزی که دروی ماند خلق

2 علتست و من چو هستم دولتی میرسم از عالم بی علتی

3 از ره بی علتیم آوردهاند در جنون دولتیم آوردهاند

4 لاجرم کس را بسرم راه نیست از جنونم هیچ جان آگاه نیست

1 بود مردی چست خوش خوش نام او حق تعالی کرده نامش دام او

2 گر کسی در جانش آتش میزدی او نرنجیدی و خوش خوش میزدی

3 خانهٔ بودش فرو افتاد پاک ماند فرزند و زنش در زیر خاک

4 ایستاده بود خوش خوش برکنار وانگهی میگفت خوش خوش اینت کار

1 آن یکی دیوانه در بغداد شد یک دکان پر شیشه دید او شاد شد

2 برگرفت آنگاه سنگی ده بدست وآن همه شیشه بیک ساعت شکست

3 صدهزاران شیشه میشد سرنگون پس طراق و طمطراق آمد برون

4 مرد سودائی که آن سوداش کرد از پسش خندید و بس صفراش کرد