آغاز کتاب در الهی نامه عطار نیشابوری

1 گفت سقراط حکیم آن مرد پاک در رهی میشد پیاده دردناک

2 سائلی گفتش ملوک روزگار جمله میجویندت و تو بر کنار

3 معتقد داری بسی اسبی بخواه تا پیاده رفتنت نبود براه

4 گفت هم بر پای من بار تنم به که بار منتی برگردنم

1 کوفئی را گفت مرد راز جوی مذهب تو چیست با من باز گوی

2 گفت این که پرسد ای کاره لقا باد پیوسته خدایم را بقا

1 رونقی کان دین پیغامبر گرفت از امیرمؤمنان حیدر گرفت

2 چون امیر نحل شیر فحل شد ز‌آهن او سنگ موم نحل شد

3 میر نحل از دست و جان خویش بود زانکه علمش نوش وتیغش نیش بود

4 گفت اگر در رویم آید صد سپاه کس نبیند پشت من در حرب گاه

1 کرد حیدر را حذیفه این سؤال گفت ای شیر حق و فحل رجال

2 هیچ وحیی هست حق را در جهان در درون بیرون قرآن این زمان

3 گفت وحیی نیست جز قرآن و لیک دوستان راداد فهمی نیک نیک

4 تا بدان فهمی که همچون وحی خاست در کلام او سخن گویند راست

1 آن امام دین چنین گفتست راست کان چنان قربی که نزدیک خداست

2 اهل لطف و طبع را کس در جهان آن نیابد آشکارا و نهان

3 از زفانها هر سخن بیرون رود از زفان شاعران موزون رود

4 آنکه بود او سرور پیغامبران گفت در زیر زفان شاعران

1 ای تعصب بند بندت کرده بند چند گوئی چند از هفتاد و اند

2 در سلامت هفتصد ملت ز تو لیک هفتاد و دو پر علت ز تو

3 هست کیش و راه و ملت بیشمار تا تو بشماری نیابی روزگار

4 هر زمان خونی دگر نتوان گرفت با همه کس تیغ بر نتوان گرفت

1 پیش ذوالقرنین شد مردی دژم سیم خواست از شاه عالم یک درم

2 شاه کان بشنود گفت ای بی خبر از چو من شاهی که خواهد این قدر

3 گفت پس شهری ده و گنجی مرا تا براید کار بی رنجی مرا

4 گفت چندینی بشاه چین دهند تو که باشی تا ترا چندین دهند

1 گوش شو از پای تا سر بی حجاب تا نهم با تو اساس این کتاب

2 بوی او گر هیچ بتوانی شنود گوی از کونین بتوانی ربود

3 گر کسی راهست در ظاهر گمان کین سخن کژ میرود همچون کمان

4 آن ز ظاهر گوژ میبیند ولیک هست در باطن بغایت نیک نیک

1 آنکه خاک پای او عیوق بود خواجهٔ هر دو جهان فاروق بود

2 عارفی در امر معروف آمده واقفی اما نه موقوف آمده

3 حق تعالی جمله دادش داده بود لاجرم حق آنچه دادش داد بود

4 عین دلش خلق را عین الحیات عین نامش حل عقد مشکلات

1 اصمعی میرفت در راهی سوار دید کناسی شده مشغول کار

2 نفس را میگفت ای نفس نفیس کردمت آزاد از کار خسیس

3 هم ترا دایم گرامی داشتم هم برای نیک نامی داشتم

4 اصمعی گفتش تو باری این مگوی این سخن اینجا در آن مسکین مگوی