آغاز کتاب در الهی نامه عطار نیشابوری

1 عشق چیست از قطره دریا ساختن عقل نعل کفش سودا ساختن

2 فکر چیست اسرار کلی حل شدن کوه کندن در دل خردل شدن

3 ذوق چیست آگاه معنی آمدن نه بتقوی نه بفتوی آمدن

4 صحو چیست از خود بخود ره یافتن پس زخود خود را منزه یافتن

1 شعر و عرش و شرع از هم خاستند تا دو عالم زین سه حرف آراستند

2 نور گیرد چون زمین از آسمان زین سه حرف یک صفت هر دو جهان

3 آفتاب ار چه سمائی گشته است در سنا جنس سنائی گشته است

4 از کمال شعر و شوق شاعری چرخ را بین ازرقی و انوری

1 بود روزی حلقهٔ پر اهل فضل هرکسی میکرد حرفی نیز نقل

2 تا سخن آمد بشعر و شاعری هرکسی میگفت حرفی سرسری

3 مدح و ذم شعر میگفتند باز شد سخن بر هر دو قوم آنجا دراز

4 بو محمد ابن خازن پیش رفت در کمال شعر بیش اندیش رفت

1 آن امام دین چنین گفتست راست کان چنان قربی که نزدیک خداست

2 اهل لطف و طبع را کس در جهان آن نیابد آشکارا و نهان

3 از زفانها هر سخن بیرون رود از زفان شاعران موزون رود

4 آنکه بود او سرور پیغامبران گفت در زیر زفان شاعران

1 گفت شهزادی مگر پیش پدر خواند یک روزی غلامی را بدر

2 گفت برخیز ای غلام چست کار نیم جو زر تره خر پیش من آر

3 شاه گفت ای مدبر و ای هیچکس تو خسیسی هیچ ناید از تو خس

4 شاه را کز نیم جو اندیشه است گو ترا تره فروشی پیشه است

1 مصطفی کو بود دل جان را ز قدر منبری بنهاد حسان را ز قدر

2 بر سر منبر فرستادش پگاه تا ادا میکرد شعر آنجایگاه

3 گه ثنا گفتیش گه آراستی گاه از وی قطعهٔ درخواستی

4 بنگرید ای منکران بیوفا تا کرا بنهاد منبر مصطفی

1 بود درعهد عمر مردی قوی چون ادا کردی نماز معنوی

2 خلق را در پیش خود بنشاندی شعر درمحراب خوش میخواندی

3 خواندن اشعار او بعد از نماز منکران گفتند با فاروق باز

4 گفت پیش او بریدم این زمان پیش او بردندش آخر مردمان

1 اصمعی میرفت در راهی سوار دید کناسی شده مشغول کار

2 نفس را میگفت ای نفس نفیس کردمت آزاد از کار خسیس

3 هم ترا دایم گرامی داشتم هم برای نیک نامی داشتم

4 اصمعی گفتش تو باری این مگوی این سخن اینجا در آن مسکین مگوی

1 گفت سقراط حکیم آن مرد پاک در رهی میشد پیاده دردناک

2 سائلی گفتش ملوک روزگار جمله میجویندت و تو بر کنار

3 معتقد داری بسی اسبی بخواه تا پیاده رفتنت نبود براه

4 گفت هم بر پای من بار تنم به که بار منتی برگردنم

1 خسروی در کوه شد بهر شکار بود بقراط آن زمان در کنج غار

2 همچو حیوانی گیه میخورد خوش هر سوئی بیخود نگه میکرد خوش

3 از حشم یک تن بدید اورا ز راه گفت عمری کرد استدعات شاه

4 تا تو باشی همنشینش روز و شب میگریزی می نیائی در طلب