آغاز کتاب در الهی نامه عطار نیشابوری

1 آنچه فرض دین نسل آدمست نعت صدر وبدر هر دو عالمست

2 آفتاب عالم دین پروران خواجهٔ فرمان ده پیغامبران

3 پیشوای انبیا و مرسلین مقتدای اولین و آخرین

4 صادق القول زمین و آسمان صد جهان در یک جهان پاک ازجهان

1 چون همی شد غرقه فرعون آن زمان از لژن پر کرد جبریلش دهان

2 نیمهٔ قول شهادت گفته بود دردگر نیمه ز عالم رفته بود

3 از کرم گفتی که ای روح الامین گر تمام این قول گفتی آن لعین

4 چارصد سالش گناه کافری کردمی محو از کمال قادری

1 یک شبی در تاخت جبریل امین گفت ای محبوب رب العالمین

2 صد جهان جان منتظر بنشستهاند در گشاده دل بتو در بستهاند

3 هفت طارم را ز دیدارت حیات تابرآئی زین رواق شش جهات

4 انبیا را دیدهها روشن کنی قدسیان را جانها گلشن کنی

1 آن مریدی پیش شیخ نامدار نام حق میگفت بیرون از شمار

2 شیخ اورا گفت ای بس ناتمام نیست حق را در حقیقت هیچ نام

3 زآنکه هرچش آن تو خوانی آن نه اوست آن توئی و هرچه دانی آن نه اوست

4 گر توصد دریا در آشامی بزور همچو کوهی باش و چون دریا مشور

1 تا نبی صدیق را محرم گرفت صبح صادق عرصه عالم گرفت

2 صبح صدق از مشرق عزت بتافت قاف تا قاف جهان عزت بیافت

3 جملهٔ عالم ازو پر نور گشت چشم بد یا کور شد یا دور گشت

4 صدق میبارد ز یک یک کار او گر ندانی بحث کن اسرار او

1 خسروی در کوه شد بهر شکار بود بقراط آن زمان در کنج غار

2 همچو حیوانی گیه میخورد خوش هر سوئی بیخود نگه میکرد خوش

3 از حشم یک تن بدید اورا ز راه گفت عمری کرد استدعات شاه

4 تا تو باشی همنشینش روز و شب میگریزی می نیائی در طلب

1 عشق چیست از قطره دریا ساختن عقل نعل کفش سودا ساختن

2 فکر چیست اسرار کلی حل شدن کوه کندن در دل خردل شدن

3 ذوق چیست آگاه معنی آمدن نه بتقوی نه بفتوی آمدن

4 صحو چیست از خود بخود ره یافتن پس زخود خود را منزه یافتن

1 کیست حق را و پیمبر را ولی آن حسن سیرت حسین بن علی

2 آفتاب آسمان معرفت آن محمد صورت و حیدر صفت

3 نه فلک را تا ابد مخدوم بود زانکه او سلطان ده معصوم بود

4 قرة‌العین امام مجتبی شاهد زهرا شهید کربلا

1 چون خلافت رونق از عثمان گرفت شرق تا غرب جهان ایمان گرفت

2 از کمال فضل حق وز جهد او شدجهان بر دین حق در عهد او

3 بود دریای حیا و کوه حلم جان پاکش غرقه دریای علم

4 در سخا همتاش در عالم نبود در وفای دین نظیرش هم نبود

1 نور چشم مصطفی و مرتضی شمع جمع انبیاء واولیا

2 جمع کرده حسن خلق و حسن ظن جملهٔ افعال چون نامش حسن

3 روی او در گیسوی چون پر زاغ همچو خورشیدی همه چشم و چراغ

4 در مروت چون جهان پرپیچ دید خواست تا جمله ببخشد هیچ دید