آغاز کتاب در الهی نامه عطار نیشابوری

1 شعر و عرش و شرع از هم خاستند تا دو عالم زین سه حرف آراستند

2 نور گیرد چون زمین از آسمان زین سه حرف یک صفت هر دو جهان

3 آفتاب ار چه سمائی گشته است در سنا جنس سنائی گشته است

4 از کمال شعر و شوق شاعری چرخ را بین ازرقی و انوری

1 چون پیمبر آمد از معراج باز عایشه گفتش که ای دریای راز

2 راز بشنودی بگوش جان زحق با دل من در میان نه یک سبق

3 گفت حق گفت ای نبی از حرمتت گر بود یک دوزخی از امتت

4 دارم آن یک دوزخی را دوستر از بهشتی صد ز یک امت دگر

1 گفت شهزادی مگر پیش پدر خواند یک روزی غلامی را بدر

2 گفت برخیز ای غلام چست کار نیم جو زر تره خر پیش من آر

3 شاه گفت ای مدبر و ای هیچکس تو خسیسی هیچ ناید از تو خس

4 شاه را کز نیم جو اندیشه است گو ترا تره فروشی پیشه است

1 نیک مردی بود از زن پای بست پیش رکن الدین اکافی نشست

2 پس ز دست زن بسی بگریست زار گفت بی او یکدمم نبود قرار

3 نه طلاقش میتوانم داد من نه توانم گشت از او آزاد من

4 زانکه جانم زنده از دیدار اوست رونقم از نازش بسیار اوست

1 مصطفا گفتست چون آدم بعلم نوح فهم آنگاه ابراهیم حلم

2 باز یحیی زهد و موسی بطش کیست گر نمیدانی شجاع دین علیست

1 مصطفی کو بود دل جان را ز قدر منبری بنهاد حسان را ز قدر

2 بر سر منبر فرستادش پگاه تا ادا میکرد شعر آنجایگاه

3 گه ثنا گفتیش گه آراستی گاه از وی قطعهٔ درخواستی

4 بنگرید ای منکران بیوفا تا کرا بنهاد منبر مصطفی

1 سائلی در مجمعی بر پای خاست گفت در بصره حسن مهتر چراست

2 گفت از آن کامروز در صدق و مجاز هست خلقی را بعلم او نیاز

3 واو بیک جو نیست حاجتمند کس او بدنیا کی بود در بند کس

4 او ز جمله فارغست از زاد وب رگ خلق حاجتمند او تا روز مرگ

1 بود درعهد عمر مردی قوی چون ادا کردی نماز معنوی

2 خلق را در پیش خود بنشاندی شعر درمحراب خوش میخواندی

3 خواندن اشعار او بعد از نماز منکران گفتند با فاروق باز

4 گفت پیش او بریدم این زمان پیش او بردندش آخر مردمان

1 حق تعالی گفت با روح الامین باز پرس از رحمة للعالمین

2 کای نبی خشنودم ازعثمان خویش هست او خشنود از رحمن خویش

1 مصطفی کرد از خدا نقل این کلام گفت از خلقم مباهاتست عام

2 پس بفاروقم مباهاتست خاص نیست از اخلاص کس را این خلاص