عذر آوردن مرغان در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 چون شد آن حلاج بر دار آن زمان جز انا الحق می‌نرفتش بر زبان

2 چون زبان او همی‌نشناختند چار دست و پای او انداختند

3 زرد شد خون بریخت از وی بسی سرخ کی ماند درین حالت کسی

4 زود درمالید آن خورشید و ماه دست بریده به روی هم چو ماه

1 یک شبی عباسه گفت ای حاضران این همه گر پر شوند از کافران

2 پس همه از ترکمانی پر فضول از سر صدقی کنند ایمان قبول

3 این تواند بود، اما آمدند انبیا این صد هزار و بیست و اند

4 تا شود این نفس کافر یک زمان یا مسلمان یا بمیرد در میان

1 دیدهٔ آن عنکبوت بی‌قرار در خیالی می‌گذارد روزگار

2 پیش گیرد وهم دوراندیش را خانه‌ای سازد به کنجی خویش را

3 بوالعجب دامی بسازد از هوس تا مگر در دامش افتد یک مگس

4 چون مگس افتد به دامش سرنگون برمکد از عرق آن سرگشته خون

1 رابعه در راه کعبه هفت سال گشت بر پهلو زهی تاج الرجال

2 چون به نزدیک حرم آمد به کام گفت آخر یافتم حجی تمام

3 قصد کعبه کرد روز حج گزار شد همی عذر زنانش آشکار

4 بازگشت از راه و گفت ای ذوالجلال راه پیمودم به پهلو هفت سال

1 شیخ نوقانی بنیشابور شد رنج راه آمد برو رنجور شد

2 هفته‌ای باژنده در گوشه گرسنه افتاده بد بی‌توشه‌ای

3 چون برآمد هفته‌ای گفت ای اله گردهٔ نان مرا کن سر به راه

4 هاتفی گفتش برو این لحظه پاک جملهٔ میدان نیشابور خاک

1 نو مریدی داشت اندک مایه زر کرد زر پنهان ز شیخ خود مگر

2 شیخ می‌دانست، چیزی می‌نگفت همچنان می‌داشت او زر در نهفت

3 آن مرید راه و پیر راهبر هر دو می‌رفتند با هم در سفر

4 وادییشان پیش آمد بس سیاه واشکارا شد در آن وادی دو راه

1 کرد آن بازاریی آشفته کار از سر عجبی سرایی زر نگار

2 عاقبت چون شد سرای او تمام دعوتی آغاز کرد از بهر عام

3 خواند خلقی را به صد ناز و طرب تا سرای او ببینند ای عجب

4 روز دعوت ، مرد بی‌خود می‌دوید از قضا دیوانه‌ای او را بدید

1 چون بمرد آن مرد مفسد در گناه گفت می‌بردند تابوتش به راه

2 چون بدید آن زاهدی، کرد احتراز تا نباید کرد بر مفسد نماز

3 در شب آن زاهد مگر دیدش به خواب در بهشت و روی همچون آفتاب

4 مرد زاهد گفتش آخر ای غلام از کجا آوردی این عالی مقام

1 صوفیی می‌رفت در بغداد زود در میان راه آوازی شنود

2 کان یکی گفت انگبین دارم بسی می‌فروشم سخت ارزان، کو کسی

3 شیخ صوفی گفت ای مرد صبود می‌دهی هیچی به هیچی، گفت دور

4 تو مگر دیوانه‌ای ای بوالهوس کس به هیچی کی دهد چیزی به کس

1 مالک دینار را گفت آن عزیز من ندانم حال خود، چونی تو نیز

2 گفت برخوان خدا نان می‌خورم پس همه فرمان شیطان می‌برم

3 دیوت از ره برد و لاحولیت نیست از مسلمانی به جز قولیت نیست

4 در غم دنیا گرفتارآمدی خاک بر فرقت که مردار آمدی