عذر آوردن مرغان در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 حق تعالی گفت قارون زار زار خواند ای موسی ترا هفتاد بار

2 تو ندادی هیچ باز او را جواب گر بزاری یک رهم کردی خطاب

3 شاخ شرک از جان او برکندمی خلعت دین در سرش افکندمی

4 کردی ای موسی به صد دردش هلاک خاکسارش سر فرودادی به خاک

1 چون بمرد آن مرد مفسد در گناه گفت می‌بردند تابوتش به راه

2 چون بدید آن زاهدی، کرد احتراز تا نباید کرد بر مفسد نماز

3 در شب آن زاهد مگر دیدش به خواب در بهشت و روی همچون آفتاب

4 مرد زاهد گفتش آخر ای غلام از کجا آوردی این عالی مقام

1 گفت عباسه که روز رستخیز چون زهیبت خلق افتد در گریز

2 عاصیان و غافلان را از گناه رویها گردد به یک ساعت سیاه

3 خلق بی‌سرمایه حیران مانده هر یک از نوعی پریشان مانده

4 حق تعالی از زمین تا نه فلک صد هزاران ساله طاعت از ملک

1 گم شد از بغداد شبلی چندگاه کس بسوی او کجا می‌برد راه

2 باز جستندش به هر موضع بسی در مخنث خانه‌ای دیدش کسی

3 در میان آن گروهی بی‌ادب چشم‌تر بنشسته بود و خشک لب

4 سایلی گفت ای برنگ راز جوی این چه جای تست آخر بازگوی

1 در خصومت آمدند و در جفا دو مرقع پوش در دار القضا

2 قاضی ایشان را به کنجی برد باز گفت صوفی خوش نباشد جنگ‌ساز

3 جامهٔ تسلیم در بر کرده‌اید این خصومت از چه در سر کرده‌اید

4 گر شما هستید اهل جنگ و کین این لباس از سر براندازید هین

1 بود اندر مصر شاهی نامدار مفلسی بر شاه عاشق گشت زار

2 چون خبر آمد ز عشقش شاه را خواند حالی عاشق گم‌راه را

3 گفت چون عاشق شدی بر شهریار از دو کار اکنون یکی کن اختیار

4 یا به ترک شهر، وین کشور بگوی یا نه، در عشقم به ترک سر بگوی

1 یافت مردی گورکن عمری دراز سایلی گفتش که چیزی گوی باز

2 تا چو عمری گور کندی در مغاک چه عجایب دیده‌ای در زیر خاک

3 گفت این دیدم عجایب حسب حال کین سگ نفسم همی هفتاد سال

4 گور کندن دید و یک ساعت نمرد یک دمم فرمان یک طاعت نبرد

1 یک شبی عباسه گفت ای حاضران این همه گر پر شوند از کافران

2 پس همه از ترکمانی پر فضول از سر صدقی کنند ایمان قبول

3 این تواند بود، اما آمدند انبیا این صد هزار و بیست و اند

4 تا شود این نفس کافر یک زمان یا مسلمان یا بمیرد در میان

1 ژنده‌ای پوشید، می‌شد پیر راه ناگهان او رابدید آن پادشاه

2 گفت من به یا تو، هان ای ژنده پوش پیر گفت ای بی‌خبر، تن زن خموش

3 گرچه ما را خود ستودن راه نیست کانک او خود را ستود آگاه نیست

4 لیک چون شد واجبم، چون من یکی به ز چون تو صد هزاران، بی‌شکی

1 آن دو روبه چون به هم هم برشدند پس به عشرت جفت یک دیگر شدند

2 خسروی در دشت شد با یوز و باز آن دو روبه را ز هم افکند باز

3 ماده می‌پرسد ز نر، کی رخنه‌جوی ما کجا با هم رسیم، آخر بگوی

4 گفت اگر ما را بود از عمر بهر بر دکان پوستین دوزان شهر