جانم ز سر کون به سودا از عطار نیشابوری قصیده 13
1. جانم ز سر کون به سودا در اوفتاد
دل زو سبق ببرد و به غوغا در اوفتاد
هرکه بر پستهٔ خندان از عطار نیشابوری قصیده 14
1. هرکه بر پستهٔ خندان تو دندان دارد
جان کشد پیش لب لعل تو گر جان دارد
دم عیسی است که بوی گل از عطار نیشابوری قصیده 15
1. دم عیسی است که بوی گل تر می‌آرد
وز بهشت است نسیمی که سحر می‌آرد
ای پرده‌ساز گشته درین از عطار نیشابوری قصیده 16
1. ای پرده‌ساز گشته درین دیر پرده در
تا کی چو کرم پیله نشینی به پرده در
ای چراغ خلد ازین مشکوةمظلم از عطار نیشابوری قصیده 17
1. ای چراغ خلد ازین مشکوةمظلم کن کنار
تو شوی نور علی نور که لم تمسسه نار
ای در غرور نفس به سر از عطار نیشابوری قصیده 18
1. ای در غرور نفس به سر برده روزگار
برخیز و کارکن که کنون است وقت کار
دلا گذر کن ازین خاکدان از عطار نیشابوری قصیده 19
1. دلا گذر کن ازین خاکدان مردم خوار
که دیو هست درو بس عزیز و مردم خوار
آنچه در قعر جان همی‌یابم از عطار نیشابوری قصیده 20
1. آنچه در قعر جان همی‌یابم
مغز هر دو جهان همی‌یابم
دلی پر گوهر اسرار دارم از عطار نیشابوری قصیده 21
1. دلی پر گوهر اسرار دارم
ولیکن بر زبان مسمار دارم
نه پای آنکه از کرهٔ از عطار نیشابوری قصیده 22
1. نه پای آنکه از کرهٔ خاک بگذرم
نه دست آنکه پردهٔ افلاک بر درم
آتش تر می‌دمد از طبع از عطار نیشابوری قصیده 23
1. آتش تر می‌دمد از طبع چون آب ترم
در معنی می‌چکد از لفظ معنی‌پرورم