سبحان قادری که صفاتش ز کبریا از عطار نیشابوری قصیده 1
1. سبحان قادری که صفاتش ز کبریا
بر خاک عجز می‌فکند عقل انبیا
ای مرغ روح بر پر ازین دام پر بلا از عطار نیشابوری قصیده 2
1. ای مرغ روح بر پر ازین دام پر بلا
پرواز کن به ذروهٔ ایوان کبریا
مورچهٔ خط تو، کرد چو موری مرا از عطار نیشابوری قصیده 3
1. مورچهٔ خط تو، کرد چو موری مرا
کی کند ای مشک مو مور تو چندین جفا
خطاب هاتف دولت رسید دوش به ما از عطار نیشابوری قصیده 4
1. خطاب هاتف دولت رسید دوش به ما
که هست عرصهٔ بی‌دولتی سرای فنا
اگر ز گلبن خلقش گلی به بار رسد از عطار نیشابوری قصیده 5
1. اگر ز گلبن خلقش گلی به بار رسد
به حکم نیشکر آرد برون ز زهرگیا
ندارد درد من درمان دریغا از عطار نیشابوری قصیده 6
1. ندارد درد من درمان دریغا
بماندم بی سر و سامان دریغا
وقت کوچ است الرحیل ای دل ازین جای خراب از عطار نیشابوری قصیده 7
1. وقت کوچ است الرحیل ای دل ازین جای خراب
تا ز حضرت سوی جانت ارجعی آید خطاب
بس کز جگرم خون دگرگونه چکیده است از عطار نیشابوری قصیده 8
1. بس کز جگرم خون دگرگونه چکیده است
تا دست به کام دل خویشم برسیده است
بر گذر ای دل غافل که جهان برگذر است از عطار نیشابوری قصیده 9
1. بر گذر ای دل غافل که جهان برگذر است
که همه کار جهان رنج دل و دردسر است
چرخ مردم خوار اگر روزی دو مردم‌پرور است از عطار نیشابوری قصیده 10
1. چرخ مردم خوار اگر روزی دو مردم‌پرور است
نیست از شفقت مگر پرواری او لاغر است
هر دل که در حظیرهٔ حضرت حضور یافت از عطار نیشابوری قصیده 11
1. هر دل که در حظیرهٔ حضرت حضور یافت
سرش سریر خود ز سرای سرور یافت
غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند از عطار نیشابوری قصیده 12
1. غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند
زانکه بلندی دهد، تا بتواند فکند