رباعیات در دیوان اشعار اسیری لاهیجی

1 تا مستی هستیت نگردد لاشی از جام وصال او کجا نوشی می

2 تا در نظرت نقش توئی می ماند در کوی حقیقت نبری هرگز پی

1 ای دل به غم فراق دایم خونی وی جان بامید وصل جانان چونی

2 شوقت همه روزه بیشتر میگردد زان رو که بعشق هر زمان افزونی

1 سرمایه عمر من بسودای تو رفت نقد دو جهان مرا بیغمای تو رفت

2 جان و دلم از جهان بصد حسرت و آه با درد فراق وداغ غم های تو رفت

1 واصل بجهان بی مثالی مائیم عارف بصفات لایزالی مائیم

2 در بحر هویتش چو فانی شده ام باقی ببقای بی زوالی مائیم

1 چون سبزه دمیده شد به بستان رخت بشکفت بنفشه در گلستان رخت

2 دارد همه روز و شب فغان بلبل مست کافسوس که زاغ شد نگهبان رخت

1 نور رخت از ظلمت زلفت پیداست لیکن نظر چنین نصیب داناست

2 عارف ز جهان بروی تو می نگرد برکوری آنکه دیده اش ناپیداست

1 تا مهر جمال تو هویدا شده است از پرتو او دو کون پیدا شده است

2 تا دیده برخسار تو بینا شده است جان و خردم ز دیده شیدا شده است

1 آن نقد نبی که در ولایت شاهست برچرخ هدایت آفتاب و ماه است

2 در خلق حسن حسین ثانی بجهان میدان بیقین کامیر روح الله است

1 ای دیده همیشه طالب دیداری دانم همه دم هوای وصلش داری

2 دلبر چو میان جان و دل گشت مقیم او را ز چه رو تو دور می اندازی

1 دادم دل خود بعشق یاری که مپرس کردم هوس وصل نگاری که مپرس

2 تا دل ببلای غم گرفتار آمد دارم ز جفاش روزگاری که مپرس