تصنیفها عارف قزوینی

1 «ژیان» هاف هافو شو هاف کن ببینم برای هاف سینه صاف کن ببینم

2 پس از هاف هاف شد هاف با قرائت اداء از مخرج ناف کن ببینم

3 اگر خواهی که جنس خر نبینی قرق از قاف تا قاف کن ببینم

4 طرفدار قجر شد ضد جمهور جدل با این دو سر قاف کن ببینم

تاریخ دقیق خلق این تصنیف معلوم نیست اما به عنوان آخرین تصنیف در دیوان عارف آمده و او آن را طبق گفتهٔ خودش در اسفند ماه ۱۳۰۳ ه.ش در تبریز «به یاد دلاوران آذربایجانی» خوانده است. ,

2 باد خزانی، زد ناگهانی، کرد آنچه دانی برهم زد ایّام نشاط و روزگار کامرانی

3 ظلم خزان کرد، با گلستان کرد، دانی چه سان کرد؟ آنسان که من کردم،به دور زندگی با زندگانی

4 چو من فراری، بلبل به خواری، با سوگواری گل از نظرها محو شد، همچون خیالات جوانی

1 گو به ساقی، کز ایاغی، ترکن دماغی زان شرابی که شب مانده باقی

2 ای نگارا، می گسارا، ما را بیاور شمعی و شهدی اندر اطاقی

3 چرخ پرکین، دهر پر شور، هرگز ندارد جز دو رنگی و رسم نفاقی

4 خیر عشاق، جمع مشتاق، چرا ندارید شوری و شوقی و اشتیاقی

1 بهار نو رسید گل ار بستان دمید

2 ای رویت صبح عید در این عید سعید

3 خرابم کن ز می ز بانگ چنگ و نی

4 برای انتخاب در این ملک خراب

1 بهار دلکش رسید و دل به جا نباشد از اینکه دلبر دمی به فکر ما نباشد

2 در این بهار ای صنم بیا و آشتی کن که جنگ و کین با من حزین روا نباشد

3 صبحدم بلبل، بر درخت گل، به خنده می‌گفت: مه جبینان را، نازنینان را، وفا نباشد

4 اگر تو با این دل حزین عهد بستی حبیب من با رقیب من، چرا نشستی؟

1 باد صبا بر گل گذر کن (گل گذر کن، گل گذر کن)

2 ای نازنین، ای مه جبین با مدعی کمتر نشین

3 بیچاره عاشق، ناله تا کی یا دل مده یا ترک سر کن (ترک سر کن)

4 شد خون فشان چشم تر من پر خون دل شد ساغر من