قطعات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 افضل الدین ما صناعت طب نیک داند همی کثیر و قلیل

2 چون رود در وثاق بیماری ختم یاسین همی رود بدومیل

3 او ز در پای نا نهاده برون که در آید ز بام عزرائیل

1 زهی دست بیضات چون تیغ خورشید جهان را شده نیک از او حالت بد

2 قلم وار دادی زبان خرد را چو دفتر نشان کردم این بر دل خود

3 نه همچون دوات سیه کاسه مانم سپیدی چرا میکنم همچو کاغذ

1 باد معلوم رای تو که مرا شهپر شب همی نرنجاند

2 خواهم اندر شرابخانه خاص آنچه بیدار را بخواباند

1 رسید، کان مروت بقعر گوهر جود رضا بن دین دریای مکرمت محمود

2 سخی کفی که سر بُعد چار عنصر را دو نیر است یک انگشت او بمعنی جود

3 برای ختم مروت پس از ولادت او بمهر کرد طبیعت مشیمه های ولود

4 زهی ضمیر منیرت نجوم را مصعد زهی مکان رفیعت سپهر را مسجود

1 خوش کن بوعده ای دل من، گوخلاف باش تا چشم انتظار بعمری برآن نهم

2 دست خوش توام، بزبان خوشم بدار تا من بعمد نام تو بر هر زبان نهم

1 مدتی تا در این جهان بودیم هرزه گفتیم و باد پیمودیم

2 مردمان در عمارت افزایند ما همه در خسارت افزودیم

3 ای بسا کز برای سود و زیان شب نخفتیم و روز ناسودیم

4 ملکا، گرچه ما ز بدبختی خود نکردیم هرچه فرمودیم

1 ز انبوهی جان و دل و ز کوکبه حسنت آه من مسکین را، ره نیست بسوی تو

2 از جنت و از ماوی، ما را چه نشان پرسی اینک لب و خال و خط وینک خم موی تو

1 وحی صریحی ز آسمان سعادت آیت حق در نظام شان معانی

2 مسند تو وقف پیشگاه حقایق جای خرد طرف آستان معانی

3 بر فلک رای تو مدار مدارج بی فلک از رای تو معان معانی

4 پر صور و باهزار دیده جهان بین مثل تو نادیده یک جهان معانی

1 بخدائی که روی بند عدم امرش از چهره جهان بگشاد

2 باد لطفش بباغ رحمت در بید امید را زبان بگشاد

3 عقد های جواهر و اعراض از دل کان کن فکان بگشاد

4 هیبتش عقل را زبان بربست رحمتش عجز را دهان بگشاد

1 شاها مَثل رخ تو و روح چون باغ ودماغ و باد و باده است

2 آن حامله تیغ حیض پالای صد ملک بیک شکم بزاده است

3 رضوان در هشت باغ باقی وز خاک جناب تو گشاده است

4 کردون که سه طفل را پدراوست در عقد جلالت تو ماده است