غزلیات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 جور تو گر عنان بجنباند آسمان در رکاب او راند

2 بلب آمد هزار جان وقت است که قبولت بسی بجنباند

3 گفتی آن وعده یاد میداری هم بر آنم خدای میداند

1 هر آنکس را که دلداری چو آن سرو سهی باشد نه پندارم که جانش را ز تیمار آگهی باشد

2 رهین منتش هستند در هر گوشه ئی صد دل وگر نزدیک تر خواهی یکی ز ایشان رهی باشد

3 خوش افتاده است با بیماری عشقم چو چشم او مباد آندم کزین بیماریم روز بهی باشد

4 سزد گرماه نوسازد رکاب از آسمان مرکب هر آن دلرا که با سوداش کامی همرهی باشد

1 تو که از درد سری آه کنی چه حدیثی سر این راه کنی

2 شمع آن مجلس اگر زانکه توئی گشته ناگشته چرا آه کنی

3 افسری برنهدت عشق چو نای گر سر مرتبه کوتاه کنی

4 چه در این خانه اگرمات شوی خویشتن بر دو جهان جاه کنی

1 همه عارض تو بینم، چو نظر بر آب دارم همه چهره ی تو بوسم، چو بکف شراب دارم

2 بدعا لب توخواهم، پس از آن چو اشک ریزم رخ خویشتن برنگ لب تو خضاب دارم

3 تو نقاب رسته دُرّ ز عقیق ناب داری من خسته دل در اشگی، ز عقیق ناب دارم

4 بدو زلف باز چنگل چه نکو بطم گرفتی چو زاشک دیده دیدی، که وطن درآب دارم

1 جانا، همه آیت نکوئی درشان تو آمده است گوئی

2 یک گل چو رخت بدست ناید گر در چمن جهان بجوئی

3 حسنت ببرد زبان سوسن گر لاف زند بتازه روئی

4 دارم طمع وفا ز تو نه کاین قاعده نیست در نکوئی

1 مهمان تو آمد دل در باغ رضا خوان کش وین مرغ سخندان را در پای سلیمان کش

2 در شبروی جانت جاسوس سکندر شو شبدیز فلک خور را در چشمه حیوان کش

3 نقل دل مشتاقان از میوه میوه کن دخل ره سرمستان بر زاده عمران کش

4 زان معرکه و مجلس چون لاف زدی باری هم تیغ چو گردان زن هم جام چومردان کش

1 مرا براین نسزاید که از تو باشم دور مکن مکن که نئی در هلاک من معذور

2 چه کرده ام که چنین رفته ئی زمن درخط چه کرده ام که چنین کرده ئی مرا مهجور

3 امید من مکسل ز آن دولاله سیراب خمارمن مشکن زان دونرگس مخمور

4 در آرزوی تو جانم بلب رسید کنون دگر چه ماند نگوئی تو برتن رنجور

1 از همه عالم خریدار توام باورم کن عاشق زار توام

2 پای بر کار دل من می نهی گرچه میدانی که بر کار توام

3 چند گوئی دامنم خواهی گرفت پس بگیرم عاشق زار توام

4 دوش در هنگامه زلفت شکافت جیب دعوی چشم طرار توام

1 ره صد رهگذرت میدارم چشم و دل بر اثرت میدارم

2 با همه بی خبری، هرچه کنی لحظه لحظه، خبرت میدارم

3 تا سگ خویشتنم نامیدی یزک بام و درت میدارم

4 در جهان دوستر از جان چه بود من ازآن، دوست ترت میدارم

1 در فراق تو سوخت این جگرم تا چو بخت اندر آمدی، ز درم

2 کرده صد چشم گرچه چون نرگس در گل عارض تو می نگرم

3 هم ز خود باورم کسی نکند خبرت هست، سخت بی خبرم

4 می نماید که بخت بیدار است یا من خیره سر، بخواب درم