قصاید در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 ای صورت تو آیت زیبائی و خوشی نقشی کجا چو قامت آن دلربا کشی

2 بر فرق خاک تیره در دست آب پاک ز آنروی آبدار گل لعل آتشی

3 زلفی چنانک، شام سر آسیمه بر شفق خطی چنانک، مشک ختن زان برد کشی

4 صورت نیافت عقل و تو عقل مصوری کس نقش جان ندیده تو جان منقشی

1 نصیب یافت جهان از سعادت کبری بفر مقدم میمون خواجه دینی

2 علی الخصوص دیاری که بود پیشه او چو عاشقان بوصول و چو ناقه ها بقذی

3 ضمیر غنچه مجلس دوام داده رضا زبان سبزه ز افزار نشو کرده ابی

4 خزانه خانه مهر و اثیر یافته مهر گشاده نامه ابر و نسیم بسته سحی

1 ای یافته هر آنچ بدو داده و هم ورای وز دولت اتابک، از یاری خدای

2 سیفی که پاکشیده شدی از نیام ملک فتنه فکنده سر شد و باطل بریده پای

3 تیغ سداب رنگ تو آمد سداب طبع کز وی رحم فسرده شد ایام فتنه زای

4 بز دوده ئی ز رنگ حوادث چو آینه ملک عراق و عرصه ی ایران به تیغ و رای

1 همای چتر فلک سای ارسلانشاهی که باد سایه ی چترش ز ماه تا ماهی

2 کشید رخت بر این آشیان، ز اوج ظفر شکار کرده هر اقبال را، که میخواهی

3 گرفته روی ممالک ز تیغش آرایش شنوده گوش ملایک، ز کوسش آگاهی

4 ز نیش خنجر بیجاده فام او در جنگ عدو نه جَسته بصد حیله، با رخ کاهی

1 مملکت خوش سر برآورد از وسن کی الغ جاندار نورالدید حسن

2 استقامت یافت زو عالم چنانک زلف خوبان هم نمیگیرد شکن

3 آسمان را در کفن پیچد چو میغ گر نیاید پیش با تیغ و کفن

4 دست او جلاد زر شد زان نهد هر درستی را شهادت در دهن

1 ای برویت چشم روشن اختر نیک اختری آفتاب مهترانی آسمان مهتری

2 هرکه فرزند جهان ناقصت خواند خطاست چون تو، در وصف کمال خود جهان دیگری

3 نفس تو با ما، در این جای وز رشک جاه تو چون رسن برخود همی پیچد سپهر چنبری

4 عالمی اقطاع قدرت شد چگونه عالمی آنکه برتر زان ولایت نیست اسم برتری

1 خه خه تبارک الله ای ماه تو بجائی کم زانکه هر مه آخر روئی بمانمائی

2 دل راز شست محنت جانرا ز دست انده بی زلف بسته ی تو نبود همی رهائی

3 جانا بخاک پایت کو دستی تمام دارد آن طره را کره زد اندر کره گشائی

4 طبعی چگونه بینی آن را بخوش حریفی خلقی چگونه بینی زهره بخوش نوائی

1 ای کعبه سپهرت، تا کعب پا رسیده شرعت خطاب کرده، ای رکن کعبه دیده

2 در سایه نجیبت آن لاغر سبک پر جان بال بر کشاده دل بال و پر بریده

3 آن عنکبوت هیئت چابک قدم گه کفش دارد طراز قرمز بر پای و سر تنیده

4 گه چون قضای قانع گه چون فضای صانع بی جسم بار برده بی پای ره بریده

1 ای سپهری که چو خورشید، جواد آمده‌ای در دل و دیده سویدای سواد آمده‌ای

2 هر نفس تازه کند عقل به مدح تو بیاض تا تو در حیز این کهنه سواد آمده‌ای

3 شغل مدح تو بدان باز گذاریم که تو برتر از مرتبه کلک و مداد آمده‌ای

4 جوهر آتش طبعی نه به ترکیب بشر زین عنا تودهٔ دون طبع رماد آمده‌ای

1 صدر و گاه فلک و جاه تهی ماند زماه جگر شب، رخ خورشید براندود زآه

2 مردم دیده عزت شد و کاری است سپید هر که چون مردم دیده نکند جامه سیاه

3 وای، کان غنچه نوبار فرو ریخت زبار آه. کان خسرو نو عهد در افتاد ز گاه

4 ندب دولت ناباخته برچید بساط منزل عالم نادیده برون تاخت زراه