قصاید مصنوع - قصیدهٔ اول بنام امیر علیشیر در دیوان اشعار اهلی شیرازی

حمدی از حد افزون و سپاسی از قیاس بیرون سزاوار صانع بیچون که به کلک صنایع نگار بدایع آثار بر صحایف لطایف روزگار نظم قصیده موجودات با حسن صفات رقم کرده. ,

الذی لا اله الا هو والذی لم یلد ولم یولد و صلوات تامات و تحیات زاکیات بر سرور کاینات و خلاصه موجودات صاحب المعجزات و الآیات یعنی محمد مصطفی صلی الله علیه و آله. ,

3 در نظم وجود همه پیغمبر مرسل چون قافیه در آخر و ملحوظ در اول

و درود بیکران بر آل و اولاد او باد. ,

1 نسیم کاکل مشکین کراست چون تو نگار شمیم سنبل پرچین کجاست مشک تتار

2 شمیم خیزد از آهو ولی نه زین خوشتر نسیم گل وزد اما چنین نه عنبر بار

3 نسیم کاکل مشکین کرا خیزد از این خوشتر شمیم سنبل پرچین کجا ریزد چنین عنبر

تقطیع: مفاعلین مفاعلین مفاعلین ,

1 هوا بسبزه گهر ریخت بلبل آب از چشم تو لاله وار نشین چشم جان پر خون دار

2 دگر بروی خوش گل که دیده دوخته مرغ چو دیده ز آتش گل سوخت پاو سر هموار

3 بسکه بلبل چشم بر روی خوش گل دوخته لاله وارش چشم پرخون زآتش گل سوخته

تقطیع: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن ,

1 وصال تا بشبش بر در تو کیست مگر تنی که جز بسر سر تواند این رفتار

2 خسارت از چه خورم هرگز این سزاست ز عقل چه خود هنر پی نشو و نماست در این کار

3 ولی نبود شکر در خور تو بازم ده که هستم از طلبت زار و تو از آن بیزار

4 اگر ز شاخ شکر گفته ام بهست رواست به خون جگر، حق آنم گهر رواست نثار

1 همه ملوک جهان بنده کرده دهرت از آن که هرگز از چو تویی کس ندیده استحقار

2 دگر ز جود تو یابد چو عالمی شادی به مردی و به کرم عالمی بگیر و بدار

3 بود به مردی دیگر کسی مثال تو کم زمانه مثل تو کم یابد از همه اخیار

4 ممکن نه که هرگز چو تو یابد عالم

1 از آنکه چهره بر افروخته گلت راهست مرا فروخته رخ شمع رویت از انوار

2 لبت چو میشکند گلشکر در آ دیگر دمی دگر بچمن مشک کن بچشمان خوار

3 تو رخ چو گل مکن ایماه از سمن پنهان بگلرخی مه من قدر از سخن بردار

4 از چهره افروخته گل را مشکن افروخته رخ مرو تو دیگر بچمن

1 همیشه دشمنش آنجا ز اهل نار بود از آنکه می فتد اینجا بعالم پندار

2 سیه شدست جهان زان بخصم ملعونش که از عذاب و غمش تیره گون بود ابصار

3 دشمنان ز اهل نار یستمعون انکم فی العذاب مشترکون

تقطیع: فاعلاتن مفاعلن فعلات ,

دل برد از نقش سنگین ,

2 خمیر مایه گرفته آفتاب از کرمت که میبرد همه خشک و تر از وی این اذخار

3 لوای فتح تو شد چون سحاب در خدمات که می برد برکاتش شمال در اقطار

آفتاب از کرمت در خدمات ,

1 نشان فضل بنام کسیست طغرایش که سالهای بسی دیر باد و خواهد بود

2 همیشه خاتم اقبال و خطبه دولت بنام میرعلیشیر باد و خواهد بود

3 عدوی دولت او دست قدرتش یارب چو دست دشمن دین زیرباد و خواهد بود