معمیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 روز دل من بتلخکامی در جای خطر فتد ز خامی

1 اعدا شمردیم بسی جمله یکی بود چون جمله یکی باشد در چه شماریم

1 اهلی از گفتن و ناگفتن غم پا بگل است بیزبان فهم شود قصه اش آخر دو دلست

1 دل گر چه از هوایت دارد غم پیاپی گر گفت ازین هوایم غم نیست شنو از روی

1 زان پری دیوانگی جز از دل دیوانه نیست آدمی گر از سر دل بگذرد دیوانه نیست

1 نخواهم بنگرد در آینه خویش که چون خود بین شود گردد جفا کیش

1 مسند شاهی بود دام ره هر بی‌بصر میل درویشی نما گردیده‌ای داری به سر

1 آتشی کز برق غیرت برفروخت خرمن درویش درمانده بسوخت