رستم نامه در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 روزگاری که از طلایه مرگ شاخ عمر مرا خزان شد برگ

2 ریخت در جویبار و گلبن خشک برف و کافور جای سنبل و پشک

3 نعمت و ناز رخت بسته ز کوی سر به چوگان تن فتاده چو گوی

4 گشته در خانقاه گوشه نشین داده بر باد هوش و دانش و دین

1 نادر بهوای افسر هند ز آمویه فشانده گرد تا سند

2 در کوه سپند کوفته فش گرشاسب سپندسان بر آتش

3 نغنود بخواب چشم مستش ناسود درون حق پرستش

4 در راه وفا و حق پرستی پرداخت بکارها دو دستی

1 چون گذارت فتد به گورستان بر مزار گذشتگان برخوان

2 که سلام علیکم ای احباب ای اسیران خاک و رفته به خواب

3 ای به صد آرزو غنوده به خاک دارم امید از شه سهاک

4 اولا رهروان و مردان را معنی سیر رهنوردان را

1 دموکرات باشد به ملکی صواب که آنجا نباشد چو قرآن کتاب

2 اگر اعتدال است لفظی قشنگ بگو زین قشنگی چه آمد به چنگ

3 مرام شما را همه دیده اند بیاناتتان را پسندیده اند

4 ولی آه کاندر زمان عمل آریستوکراس بود و بئس البدل

1 ای مدرسه مزینیه ای روضه دلکش سنیه

2 ای مهد بنات فخر و عصمت مقصوره امهات حکمت

3 ای گلبن هوش را گلستان اطفال وجود را دبستان

4 ای ستر عرائس معانی ای چرخ نجوم آسمانی

1 بوی گل می وزد ز خرگه تو ای خوشا روی ما و درگه تو

2 هم به رخ لاله جوان داری هم به قد شاخ ارغوان داری

3 نفست مشکبیز و عنبرزای سخنت دلربا و روح افزای

4 گل نبوید کسی که روی تو دید می ننوشد که ساغر تو چشید

1 روز آدینه وقت بانک خروس چوبداری بری شد از گروس

2 گله گوسفندش اندر پیش چپش و شاک ریخته و بز و میش

3 خاره و سنگ سفته با سم بز پرچم افراز گشته از دم بز

4 خوانده هنگام سوق میش و چپش اتوکا علی اعصا واهش

1 یک آشوب عظیمی اندرین گیتی بدست آید ز سوزش خاک در شیون ز دودش مصر مست آید

2 چو دود از مصر بر خیزد به خشک و تر درآمیزد به ملک روم یعنی در زمین خور نشست آید

3 چنان بارد بسر هر تازه چرخی راز چرخ آتش که از پستی بلا خیزد از بالا به پست آید

4 قصاص از حق شود پیدا بلای ایزد از بالا به فرق انگلیس و روس و هر باطل ز مست آید

1 گشت چون فاروق بر مسند مکین خلق خواندندش امیر المؤمنین

2 کارها با تیغ کج فرمود راست داد مظلوم از ستمگر باز خواست

3 بود روزی بر سریر عدل حق برده در فکرت سبق از ماسبق

4 اختران آسمان دین و داد یعنی اصحاب رسول پاکزاد

1 اگر از خرقه کس درویش بودی رئیس خرقه پوشان میش بودی

2 وگر مرد خدا آن عام چرخی است بلاشک آسیا معروف کرخی است