رستم نامه در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 اندرین دیولاخ تا کی و چند سر بچنبر درون و دل دربند

2 خلعت جاودان بگیر و بپوش باده ارغوان بخواه و بنوش

3 تا گشائی بسوی گردون پر ببری بند و بشکی چنبر

4 عزم ره کن که دیرگاهستی چشم یاران تو را برا هستی

1 به نام ایزد این نغز و زیبانگار که آراست رخساره همچون بهار

2 برون آمد از پرده چون آفتاب پراکنده از گیسوان مشک ناب

3 چو شاخی که در خاک شد پایه اش گرفته کران تاکران سایه اش

4 ز گوهرش برگ است و از سیم شاخ برش انگبین است و بالا فراخ

1 نام تل کواکب اندر دست گر بخنصر شماری از سوی شست

2 زهره و مشتری زحل خورشید تیر و بهرام و ماه دان بامید

3 خط قوسی ز شمس سوی زحل زهره را شد خرام در جدول

4 خط قوسی ز زهره تا برجیس خط بهرام دان بنفس نفیس

1 روان را بدانش ستایش نمود سخن را ترازوی دانش نمود

2 سپس خامه را با زبان جفت کرد نی گنگ را داور گفت کرد

3 زبان هست چون خسروی باشکوه ورا خامه دستور دانش پژوه

4 چنان چون ز دستور پیروز بخت هویدا شود راز سالار تخت

1 هماندم بیامد هزاران سوار کماندار و جاندار و شمشیردار

2 دگر پهلوانان پرخاشخر ز ترک و لرد کرد و گیل و خزر

3 نشسته بر اسبان تازی نژاد بزین اندرون چست چون ابر و باد

4 از آن پهلوانان و گند آوران جهان تنگ شد از کران تا کران

1 که یارد برد زین فروهشته نام به کیخسرو شاهرخ این پیام

2 که ای دانشی مرد یزدان پرست دلت آگه از راز بالا و پست

3 تو چشم مهانی سر بخردان نگهبان جان تواند ایزدان

4 ز نیروی امشاسپندان پاک بزی جاودان روشن و تابناک

1 بود پیری کرخ به کشور روم از سعادات دنیوی محروم

2 کوش گردیده کند و پشت نگون دست و پا چنکوک و بخت زبون

3 لمتر و زشت و ناتراشیده دل خروشیده تن خراشیده

4 گشته ز آب دماغ و آب دهن دائما خشک مغز و تر دامن

1 چو سلطان مظفر از این تیره خاک به گلزار مینو شدش جان پاک

2 جهان را به پور جهانبان سپرد به جز نیک نامی ز گیتی نبرد

3 محمد علی شاه با فر و هنگ ز آیینه ملک بسترد زنگ

4 زمین را پر از دانش و داد کرد بداد و دهش کشور آباد کرد

1 گفت تیمور که این ملک شود برهم و درهم نو شود واقعه فاجعه قتل محرم

2 لشکر صبر گریزد که چنین خواسته ایزد ملک ری جمله به یغما رود و کس نستیزد

3 نعره توپ وتفنگ از در و دیوار خروشد بگریزد سر لشگر نتواند که بکوشد

4 غارت و قتل در آن ناحیه تا چند بماند شاه ایران به کمند افتد و در بند بماند

1 ای آن شهریاری که دیهیم و تخت نبیند چو تو شاه پیروز بخت

2 نیارد ستاره چو تو روشنی ندارد چو تو چرخ شیر اوژنی

3 بدین گیتی اندر توئی کدخدای توئی نیز او را به دیگر سرای

4 درود خدا بر سرشت تو باد بر آن باغ و بستان و کشت تو باد