شورشنامه در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 ستمدیده برداشت فرمان شاه بصد شکر بیرون شد از بارگاه

2 روان شد سوی خان حاکم چنان که سودش سر از فخر بر آسمان

3 چو حاکم فرو خواند توقیع شاه بن بختش آمد بر از اوج ماه

4 طلب کرد مردان کارآزمای همان پهلوانان مشگل گشای

1 رسیدند گردان خونخوار یل نشان شد تنت پیش تیر اجل

2 کنون حکم و مأمور سلطان رسید فراوان سپاه از فراهان رسید

3 برون آمدستند از خانقاه شود روز روشن بچشمت سیاه

4 بکوبند بالا و پست تو را ببرند زین خانه دست ترا

1 سراینده داستان نوی رقم زد بر این صفحه بانوی

2 که دانند مردان این کهنه دز زنان را نباشد سزاوار عز

3 بجز کجروی نیست در کارشان خط راست ناید بپرگارشان

4 ندیدی مگر بانوی خانقاه بجادو برد عابدان را ز راه

1 پس آنگه یکی توسنی تند خواست بر آمد ببالای او گشت راست

2 همی چست راند آن سبک روح را یم قلزم وکشتی نوح را

3 تو گفتی که ماهی است بالای ابر و یا آفتابی به درش هژبر

4 تکاور همی راند در دشت و کوه سواران بگردش گروها گروه

1 ببر خواند شهزاده دانا دبیر بدو گفت کی شخص روشن ضمیر

2 یکی چامه بنویس چون روی حور که باشد در او از تف نار نور

3 رقم ساز بر حکمران عراق که ای از تو ویران سرای نفاق

4 به الطاف شامل سرافراز باش ز آواز گیتی پر آواز باش

1 ستمدیده برداشت فریاد و آه که ای رفته عدلت ز ماهی بماه

2 ز جفتم که با ناله جفت آمدم شب و روز بی خورد و خفت آمدم

3 مرا جفت بیگانه خویش گشت که در آشنائی بداندیش گشت

4 مرا یار بی مهر ازکید دهر چنان مار بی مهره افکند زهر

1 خروشان و جوشان و گریان و زار روان شد سوی درگه شهریار

2 بغلطید بر خاک و نالید سخت که ای در خور تاج و دارای تخت

3 که ای شاه با عدل فرو نگین به درگاه تو صد چون طغرل تگین

4 بمردی ستان داد من از زنی بخوان از بر افسون اهریمنی

1 پس آنگه در ایوان خود بنگریست برآورد آهی و از جان گریست

2 ندانستم ای خانه ویران شوی ابا خاک تاریک یکسان شوی

3 ندانستم این گنبد لاژورد کند روی سرخم بدینگونه زرد

4 ندانستم این چرخ کین آورد ستاره به خونم کمین آورد

1 نشستی بایوان ونازی ببخت ندانی که وارون شدت تخت و بخت

2 توئی خفته اکنون بچرم پلنک ندانی که بر سینه ات خورده سنگ

3 بمغز افکنی گرمی باده را نداری خبر حکم شهزاده را

4 هلا غرقه در خون شود پیکرت بکوبند این قلعه را بر سرت

1 بفرمود تا زین بر اسبان نهند نوید بشارت بکیوان دهند

2 بر آرند چون باد پای از صطبل نوازند شیپور و کوبند طبل

3 ز جوش نی و غرش کرنای تو گفتی که گیتی در آمد ز جای

4 بدین گونه یکسر سوار آمدند شتابان سوی کارزار آمدند