شورشنامه در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 در این گفتگو بود آن خوبچهر که آواز غم شد بلند از سپهر

2 تبیره زن خیل جنگ آوران درافکند آوازه بر اختران

3 همه دشت پر نیزه و تیغ شد زنای عدو ناله بر میغ شد

4 بجوش اندر آمد سپاهی گران که گیتی سیه شد کران تا کران

1 همه اهل مشکو ز جا خواستند میان را به خدمت بیاراستند

2 کنیزان سیمین بر سر و قد غلامان مه طلعت با خرد

3 ز رخسارشان ماه تابان خجل ز رفتارشان سر و بستان به گل

4 بگفتند کای بانوی کامجوی از این پس دل غمگساران مجوی

1 چنین گفت بانوی شیرین زبان که ای جمله با من چو جان مهربان

2 مرا نیست دیگر توانای زیست برین زندگی زار باید گریست

3 شما را پس از من بسی ناز باد ز شادی به گوش اندر آواز باد

4 چو آید عدو سوی خرگاه من بگوئید از من به بدخواه من

1 پس آنگه یکی توسنی تند خواست بر آمد ببالای او گشت راست

2 همی چست راند آن سبک روح را یم قلزم وکشتی نوح را

3 تو گفتی که ماهی است بالای ابر و یا آفتابی به درش هژبر

4 تکاور همی راند در دشت و کوه سواران بگردش گروها گروه