رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 چون دل بستم به زلف آن غالیه مو بگشود و برم گشود از تندی خو

2 استغنا را ببین که آخر دل را نتوانستم بست به زنجیر برو

1 ای باد صبا واله و شیدا بر تو کامی ز ثری تا به ثریا بر تو

2 ماننده آن پری که در شیشه کنند تنگ است فضای چرخ مینا بر تو

1 ای خانه نه سپهر پرنور از تو تا دور فتاده دل رنجور از تو

2 که دیده وطن سازد وکه سینه مقام یعنی که در آب و آتشم دور از تو

1 رحمت آید با همه مغروری تو گر شرح دهم قصه مهجوری تو

2 اشکی که ز رخساره من بگذشتی اکنون ز سرم گذشته از دوری تو

1 باشد به مثل گر حاتم طی آن طبع که سرکشست کی گیرد کی

2 هرگاه که ابر کرمش ریزش کرد بنگر که چگونه می جهد برق ازوی

1 ای دل که ز چاک سینه بگریخته ای وز بهر خلاص حیله انگیخته ای

2 گه در سر زلف یار و گه در بر من هرجا هستی به مویی آویخته ای

1 از من برگشت یار من بی سببی پر کرد ز خون کنار من بی سببی

2 خواهد غم رفته بازگرداند نیست برگشتن روزگار من بی سببی

1 ای چشم مرا چشم گهربار از پی دارد چشم تو چشم بسیار از پی

2 خوابم نبرد ز فکر چشم تو که هست یک خفته و صد هزار بیدار از پی

1 رفتی رفتی از دل پر خون رفتی از غمکده سینه محزون رفتی

2 نیکو کردی که در دلم نشستی این خانه شکسته بود بیرون رفتی

1 در دایره اهل هوس جا کردی کردی چندان که خویش رسوا کردی

2 با آن که بسان ابر تر دامن بود خوش بنشستی و دل به دریا کردی