رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 جمعی که ثنات رایگان میگویند مغرور مشو که از زبان میگویند

2 هستند چو کوه در خوش آمدگویی هر چیز که گفتی تو همان میگویند

1 دور از رخت ای سرو قد شکر لب صبحم همه شام بود و روزم همه شب

2 چون روز نبود مدت عمر مرا از روز فراق اگر ننالم چه عجب

1 آن میر که خویش را کلامی می گفت درسی دو برای دوسه عامی می گفت

2 اعجاز ازو دیده ام از من بشنو در حاشیه درس شرح جامی میگفت

1 چشم تو که با جهان عتاب است او را پیوسته ز خواب خوش نقاب است او را

2 ریزد بسیار خون مردم به ستم بسیاری خون باعث خواب است او را

1 ای چشمم از انتظار روی تو سفید وی از تو دل امیدوارم نومید

2 کی شمع مرادم از تو روشن گردد روشن نتوان نمود شمع از خورشید

1 در دادن دل به زلفت ای عهد شکن نبود سر مویی که از جانب من

2 چون سرکشم از حلقه زلفی که تو خود با این همه سرکشی نهادی گردن

1 هرچند دلم غم تو خون میبارد او شوق وصال را فزون میبارد

2 من با یک دل بسر نیارم بردن با این همه دل زلف تو چون میبارد

1 ای مردم چشمم چه و بال است تو را عکس همه مردمی چه حال است تو را

2 خوابی که هلال است حرام است به تو خونی که حرام است حلال است تو را

1 شوخی که جفا به از وفا میداند گویند که حال دل ما میداند

2 من از دلش این گمان ندارم دیگر سرّ دل هر بنده خدا میداند

1 ای کوی تو درد و غم فراوان بردیم القصه که هرچه خواستیم آن بردیم

2 سودای سر زلف تو سود است همه یک دل دادیم و دل به دامان بردیم