رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 بر بالش راحتی نیامد سر من با پهلویم آشنا نشد بستر من

2 ره بسته شد از شش جهتم هستم من چون مهره نرد و شش جهت ششدرمن

1 شوخی که گسسته بود پیمان از من بنشست برم کشیده دامان از من

2 چون برگ گلی که با صبا آمیزد هم با من بود و هم گریزان از من

1 ای با مهرت سرشته آب و گل من صد شکر که بردی دل غم حاصل من

2 تا در سر زلف تو ندیدم دل را حقا که بجای خود نیامد دل من

1 شیطان نامی که شد غمش قاتل من پابسته او شد دل بی حاصل من

2 گویند که شیطان نکند رو در دل بس چون شیطان گرفت آخر دل من

1 در دل دو هزار مدّعا دارم من زان است که پیوسته جفا دارم من

2 زان زود شکسته می شود شیشه دل کورا چو حباب بر هوا دارم من

1 ز آن طره که ینست آن که زو هست ایمن جان و دل و دین باخته بنشست ایمن

2 معلومم شد که این دروغ است که هست از راهزن و دزد و تهی دست ایمن

1 از عالم سفله ای پسر هیچ مخواه چون درگذرست از گذر هیچ مخواه

2 از خشک و تر جهان دون گر مردی الاّ لب خشک و چشم تر هیچ مخواه

1 گر دل خواهی ای تن محنت پیشه مگذار دل شکسته بی اندیشه

2 چون شیشه شکسته گشت پا نگذارند دیگر نتوان ساختن از وی شیشه

1 زین سلسله تابه حال این فرزانه بکری ننشسته بود در کاشانه

2 حیرت دارم که بکر فکر تو چرا هرگز ننهند قدم برون از خانه

1 بی شمع جمالت ای به حسن افسانه روشن نشود ز آفتابم خانه

2 آری ز فروغ شمع خاور همه را روزاست ولی شب است بر پروانه