قصاید در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 ترسم که بس که می کنم از درد اضطراب از من چو نور دیده کند یار اجتناب

2 آهم ربوده خواب کسان ورنه گفتمی هرگز کسی مبیناد این روز را به خواب

3 از آب دیده بر سر دریا نشسته ام با آن که آب در بدنم نیست چون حباب

4 خواب آن چنان محال نماید نظر به من کز بخت خویش هم بنمایم قبول جواب

1 آنم که از ضمیر منست انور آفتاب زان برندارد ازقدم من سر آفتاب

2 کردندی از ثوابتش افلاک سنگسار گر دست و پای من بفتادی گر آفتاب

3 خورشید ملک دانشم و بر معاینم الفاظ عاشقند چو هندو بر آفتاب

4 در لفظ بد نگنجد، بکر ضمیر من از صبح میکند کندار چادر آفتاب

1 خوش در نگار بسته دگر نوبهارست گل رنگ کرده باز به خون هزار دست

2 آب از نگار رنگ برد وین عجب که گل از آب ابر بسته چنین در نگار دست

3 از حرص چیدن گل شاید که در چمن روید به جای سبزه از مرغزار دست

4 ز آبی که ابر بر رخ گل زد سپیده دم شستست نوبهار ز صبر و قرار دست

1 ای از سپاه خط تو خورشید در حصار حسن تو بسته پنجهٔ خورشید را نگار

2 خوی دلت گرفت مگر روی نازکت کز وی نمی‌رود چو نشیند بر او غبار

3 روی تو خواست تا ز جهان شب برافکند شب زان گرفت دامن رویت به زینهار

4 روز من از دمیدن خطت سیاه شد از اشک اگر ستاره شمارم عجب مدار

1 گذشت آن که روی لاله خیمه بر گلزار شکوفه بر فلک افکند از طرب دستار

2 گذشت آن که چنان گرم بود مجمر باغ که سوختی شررش چون سپند جان هزار

3 رسید اینک فصلی که وقت آمدنش ز بیم خشک کند پوست بر تن اشجار

4 رسید فصلی کز بیم حمله ی سرما نخیزد از سر آتش به ضرب چون شرار

1 چنان گریستم از درد دوری دلبر که کشتی فلک افکنده اندرو لنگر

2 جهان ندیدم اگرچه جهان نودیدم از آن که بر نگرفتم دمی ز زانو سر

3 سپندوار بر آتش نشسته ام دایم میانه من و او نیست هیچ فرق دگر

4 جز این که من نتوانم ز ضعف خواست زجا سپند داند بر خواست از سر آذر

1 غمم نمی رود از دل به گریه بسیار کسی به آب ز آینه چون برد زنگار

2 مرا چو چشمه شده چشم ها زجور فلک کنم به ناخن از آن روی وی بر رخسار

3 خمیده قدم بر بار دل بود شاید نهال خم نشود تا فزون نگردد بار

4 زناله من جز بخت خواب روزی من کدام شب که نگشتند خفتگان بیدار

1 زهی زخوی تو بر باد داده جان آتش فکنده آتش روی تو در جهان آتش

2 برای آن که به لعل تو نسبتی دارد همی بپرورم اندر میان جان آتش

3 ز درد هجر تو ای ماه روی آتش خوی به آب دیده برانداختم چنان آتش

4 که عمرهاست که جز در دل شکسته من نمی دهد کس در هیچ جانشان آتش

1 ای زخط بگرفته خورشید رخت در بر هلال جز تو کس را نیست خورشید از گل ار عنبر هلال

2 تا خطت سر بر نزد رخساره ات را کس ندید کس نه بیند عید را هرگز مقدم بر هلال

3 هرکه آن خط سیه برطرف رویت دید گفت راست بودست اینکه می برداست نور از خور هلال

4 گرنه خط عنبرینت برده دل از دست او از شفق به هر چه دارد نعل در آذر هلال

1 گرفتم آینه تا بنگرم حقیقت حال ز ضعف خویش نبینم در آینه تمثال

2 همیشه گریم و هیچش سبب نمیدانم بسان طفلی که آتش گرفته در چنگال

3 زجور چرخ نه اکنون خمیده ام که نخست خمیده قامت زایند مادرم چو هلال

4 شکسته بالم از خلق از آن کناره کنم کناره گیر مرغی که بشکنندش بال