قصاید در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 گذشت آن که روی لاله خیمه بر گلزار شکوفه بر فلک افکند از طرب دستار

2 گذشت آن که چنان گرم بود مجمر باغ که سوختی شررش چون سپند جان هزار

3 رسید اینک فصلی که وقت آمدنش ز بیم خشک کند پوست بر تن اشجار

4 رسید فصلی کز بیم حمله ی سرما نخیزد از سر آتش به ضرب چون شرار

1 زهی زخوی تو بر باد داده جان آتش فکنده آتش روی تو در جهان آتش

2 برای آن که به لعل تو نسبتی دارد همی بپرورم اندر میان جان آتش

3 ز درد هجر تو ای ماه روی آتش خوی به آب دیده برانداختم چنان آتش

4 که عمرهاست که جز در دل شکسته من نمی دهد کس در هیچ جانشان آتش

1 بیابیا قدمی نه چو گل به صحن چمن چو غنچه چند توان بود پای در دامن

2 قدم نهاد برون گل اگرچه در راهش زخار ریخته نشتر زمانه ی ریمن

3 چمن نشاط فزاشد چنان که در عالم کسی به جز من و بلبل نمی کند شیون

4 به بین که دیده نرگس سفید گشت و هنوز مژه بهم نزند در نظاره سوسن

1 باد نوروز آمد و آورد بوی یاسمین بهر رقص آمد برون دست چنار از آستین

2 نرگس مخمور در صحن چمن زین خرمی کوفت چندان تا که تا زانو فروشد در زمین

3 سوسن آزاده را گل دوش می گفت آفتاب در بدن خونش به جوش آمد زبس کاشفت ازین

4 در دل آب از خیال روی گل پیدا نشد خویشتن را از چه رو بر خاک می مالد جبین

1 اشک نبود این که می بارم ز روز تار من روز اختر می شمارد چشم اختر بار من

2 من پریشان و پریشان دوستم بر تارکم از پریشانی کند جاطره دستار من

3 بس که شب تابم ز آه گرم این ویرانه را روز ننشیند کسی در سایه دیوار من

4 شور و شیرین هرچه پیش آمد ز عشق آید به بین شوری بخت من و شیرینی گفتار من

1 ز جور دل که هیچ کس مباد چنین سرم مباد گرم سررسید بر بالین

2 از آن که می دهد از اجتماع یاران باد نمی توانم برداشت دیده از پروین

3 چو طفل مکتب هر صبح از سیه روزی دهم به آمدن شاه خویشتن تسکین

4 گر این بود غم دوری به هر که بدخواهی برو به دوری احباب کن برو نفرین

1 ای از سپاه خط تو خورشید در حصار حسن تو بسته پنجهٔ خورشید را نگار

2 خوی دلت گرفت مگر روی نازکت کز وی نمی‌رود چو نشیند بر او غبار

3 روی تو خواست تا ز جهان شب برافکند شب زان گرفت دامن رویت به زینهار

4 روز من از دمیدن خطت سیاه شد از اشک اگر ستاره شمارم عجب مدار

1 من آن چه می کشم از جور چرخ مینایی گمان مبر که بود چرخ را توانایی

2 به صنف صنف خلایق معاشرت کردم چه روستایی و چه شهری و چه صحرایی

3 دو یار یک دل اگر در زمانه می بینم خدای را نپرستیده ام به یکتایی

4 ز روزگار من آن می کشم که کس مکشاد به محض تهمت دانشوری و دانایی

1 خوش در نگار بسته دگر نوبهارست گل رنگ کرده باز به خون هزار دست

2 آب از نگار رنگ برد وین عجب که گل از آب ابر بسته چنین در نگار دست

3 از حرص چیدن گل شاید که در چمن روید به جای سبزه از مرغزار دست

4 ز آبی که ابر بر رخ گل زد سپیده دم شستست نوبهار ز صبر و قرار دست

1 زهی ز غیرت ابروت دلشکسته هلال ز روی خوب تو خورشید را رسیده زوال

2 چه فتنه ی که زرشک چو طوق زنجیر است به گاه جلوه درپای حوریان خلخال

3 زشرم چشم تو نزدیک شد بدان کاید بسان عقرب بی چشم در وجود غزال

4 برای آن که مبادا بخون بیالاید چو در دلم گذری بر میان زدی خلخال