آنم که از ضمیر منست از ابوالحسن فراهانی قصیده 1
1. آنم که از ضمیر منست انور آفتاب
زان برندارد ازقدم من سر آفتاب
ترسم که بس که می کنم از ابوالحسن فراهانی قصیده 1
1. ترسم که بس که می کنم از درد اضطراب
از من چو نور دیده کند یار اجتناب
خوش در نگار بسته از ابوالحسن فراهانی قصیده 3
1. خوش در نگار بسته دگر نوبهارست
گل رنگ کرده باز به خون هزار دست
ای از سپاه خط تو خورشید از ابوالحسن فراهانی قصیده 4
1. ای از سپاه خط تو خورشید در حصار
حسن تو بسته پنجهٔ خورشید را نگار
گذشت آن که روی لاله از ابوالحسن فراهانی قصیده 5
1. گذشت آن که روی لاله خیمه بر گلزار
شکوفه بر فلک افکند از طرب دستار
چنان گریستم از درد از ابوالحسن فراهانی قصیده 6
1. چنان گریستم از درد دوری دلبر
که کشتی فلک افکنده اندرو لنگر
غمم نمی رود از دل از ابوالحسن فراهانی قصیده 7
1. غمم نمی رود از دل به گریه بسیار
کسی به آب ز آینه چون برد زنگار
زهی زخوی تو بر باد از ابوالحسن فراهانی قصیده 8
1. زهی زخوی تو بر باد داده جان آتش
فکنده آتش روی تو در جهان آتش
ای زخط بگرفته خورشید از ابوالحسن فراهانی قصیده 9
1. ای زخط بگرفته خورشید رخت در بر هلال
جز تو کس را نیست خورشید از گل ار عنبر هلال
گرفتم آینه تا بنگرم از ابوالحسن فراهانی قصیده 10
1. گرفتم آینه تا بنگرم حقیقت حال
ز ضعف خویش نبینم در آینه تمثال
ز روزگار ندیدم از ابوالحسن فراهانی قصیده 11
1. ز روزگار ندیدم دمی فراغت بال
بیار ساقی جامی زباده مالامال
زهی ز غیرت ابروت از ابوالحسن فراهانی قصیده 12
1. زهی ز غیرت ابروت دلشکسته هلال
ز روی خوب تو خورشید را رسیده زوال