قصاید در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 ترسم که بس که می کنم از درد اضطراب از من چو نور دیده کند یار اجتناب

2 آهم ربوده خواب کسان ورنه گفتمی هرگز کسی مبیناد این روز را به خواب

3 از آب دیده بر سر دریا نشسته ام با آن که آب در بدنم نیست چون حباب

4 خواب آن چنان محال نماید نظر به من کز بخت خویش هم بنمایم قبول جواب

1 ای زخط بگرفته خورشید رخت در بر هلال جز تو کس را نیست خورشید از گل ار عنبر هلال

2 تا خطت سر بر نزد رخساره ات را کس ندید کس نه بیند عید را هرگز مقدم بر هلال

3 هرکه آن خط سیه برطرف رویت دید گفت راست بودست اینکه می برداست نور از خور هلال

4 گرنه خط عنبرینت برده دل از دست او از شفق به هر چه دارد نعل در آذر هلال

1 زبس که یافت دلم لذت گرفتاری به دام افتد اگر صد رهش برون آری

2 به جای خون همه درد و بلا ازو بچکد اگر دل من سرگشته راه بیفشاری

3 سیاه گردد روز جهانیان چون شب اگر ز چهره ی بختم نقاب برداری

4 نه برق باشد کز رشک چشم گریانم فتاده آتش در جان ابراز آری

1 دامنم دریای خون زین چشم خون پالاستی هرکه چشمش ابر باشد دامنش دریاستی

2 ابر می گویند برمی خیزد از دریا و بس در غمت ما را ز ابر دیده دریاخاستی

3 در سفال چرخ بینند اشک گلگون مرا از برون کرّوبیان چون می که در میناستی

4 داشت دل در سر که روزی چند پیماید جهان خون شد از جوری که رسم گنبد میناستی

1 چنان گریستم از درد دوری دلبر که کشتی فلک افکنده اندرو لنگر

2 جهان ندیدم اگرچه جهان نودیدم از آن که بر نگرفتم دمی ز زانو سر

3 سپندوار بر آتش نشسته ام دایم میانه من و او نیست هیچ فرق دگر

4 جز این که من نتوانم ز ضعف خواست زجا سپند داند بر خواست از سر آذر

1 گرفتم آینه تا بنگرم حقیقت حال ز ضعف خویش نبینم در آینه تمثال

2 همیشه گریم و هیچش سبب نمیدانم بسان طفلی که آتش گرفته در چنگال

3 زجور چرخ نه اکنون خمیده ام که نخست خمیده قامت زایند مادرم چو هلال

4 شکسته بالم از خلق از آن کناره کنم کناره گیر مرغی که بشکنندش بال

1 از بس که گریه کردم و از بس کشیدم آه طوفان آب و آتش ماهی گرفت و ماه

2 در انتظار آن که برآرم دمی به کام چشمم سفید گشت که روی هنر سیاه

3 طوفان غصه چند توان خورد کاشکی گرداب گریه کشتی عمرم کند تباه

4 از هم نفس کناره گزیدم که دیده ام یاران هم نفس چو نفس جمله عمرکاه

1 ز روزگار ندیدم دمی فراغت بال بیار ساقی جامی زباده مالامال

2 از آن میی که اگر دلشکستگان تاکش درون دل گذرانند لب زند تبخال

3 از آن میی که به گاه نوشتن نامش مکد سر قلم خویش کاتب اعمال

4 ز شاخسارش هشیار برنخیرد مرغ اگر بریزی زو قطره ی به پای نهال

1 زبس که ریختم از دیده خون دل بیرون کنون برونم از خون پرست همچو درون

2 گرم برون چو درون پر زخون بود شاید که عاشقان را یکسان بود درون و برون

3 حدیث از لب من بوی خون دل گیرد از آن که دایم خون میخورم من از محزون

4 زبس که ریختم از دست هجر بر سر خاک زبس که ساختم از دیدگان روان جیحون

1 ای مکان پاسبانانت فراز آسمان زآسمان تا آستانت از زمین تا آسمان

2 گر نبودی زهر چشمت فتنه گستردی بساط ور نبودی نوش خندت امن برچیدی دکان

3 آسمان خواهد که ره یابد به بام قدر تو زان سبب بر دوش دارد نردبان از کهکشان

4 هست بر جاگر جوانی گیرد از سر روزگار اندرین دوران که هم خانست و هم بختش جوان