قصاید در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 باز این منم گذاشته در کوی یار پای بر اختیار خود زده بی اختیار پای

2 در چارباغ عالم من نایب گلم سوزم گرم نباشد بر فرق خار پای

3 روزی که در رهش ننهم نار پیکرم دوری کند چو همدم ناسازگار پای

4 مشغولش آن چنانم بعد از وفات هم کز جا نخیزم ار نهد بر مزار پای

1 زهی نگاه تو سرگرم مردم آزاری منم زچشم تو در عین گرم بازاری

2 اگر درست بود این که مردمان گویند به خواب فتنه نکوتر بود زبیداری

3 چرا چو چشم سیاه تو مست خواب بود به خانه سوزی عشاق دست برداری

4 من آن چنان که اگر یک دم از تو دورافتم شود ز زندگیم آرزوی بیزاری

1 غمم نمی رود از دل به گریه بسیار کسی به آب ز آینه چون برد زنگار

2 مرا چو چشمه شده چشم ها زجور فلک کنم به ناخن از آن روی وی بر رخسار

3 خمیده قدم بر بار دل بود شاید نهال خم نشود تا فزون نگردد بار

4 زناله من جز بخت خواب روزی من کدام شب که نگشتند خفتگان بیدار

1 شد چنان گرم جهان ز آمدن تابستان که رسد عاشق از گرمی معشوق به جان

2 راست چون دانه که برتابه گرم اندازی برجهد هر دم از روی زمین کوه گران

3 گر کسی نسبت خورشید به معشوق کند همه عمر شود عاشق از دور و گردان

4 تا برون آید کانون هوا گرمی خور شعله را روی سیه گردد مانند دخان

1 آنم که از ضمیر منست انور آفتاب زان برندارد ازقدم من سر آفتاب

2 کردندی از ثوابتش افلاک سنگسار گر دست و پای من بفتادی گر آفتاب

3 خورشید ملک دانشم و بر معاینم الفاظ عاشقند چو هندو بر آفتاب

4 در لفظ بد نگنجد، بکر ضمیر من از صبح میکند کندار چادر آفتاب