ولدنامه سلطان ولد

1 باش در بطن حوت یونس وار غرق تسبیح و ذکر لیل و نهار

2 که از آن بطن او بذکر رهید وز چنان محنتی بذکر جهید

3 جان تو یونس است و تو ماهی ذکر حق کن اگر نه گمراهی

4 تا چو یونس ز حوت تن برهی تا قدم بر فراز چرخ نهی

1 در نبی گفت حق که خلق جهان از صغیر و کبیر و پیر و جوان

2 آنچنانشان که آفریدستم آن نمایند از وفا و ستم

3 آید از هرکسی هر آنچه در اوست لایق بد بد و نکو نیکوست

4 هرکه را در درون نکو گهر است در خور آن گهر ورا هنرست

1 شاه محمود یک شبی میگشت بگروهی رسید اندر دشت

2 پس بگفتند شاه را که بگو چه کسی ده خبر بهانه مجو

3 گفت او کز شما یکی ام من هست همچون شما مرا این فن

4 آن یکی گفت هر یکی ز شما باز گوئید صنعت خود را

1 این جزا را تو چون صدا میدان کز که آید بوقت بانگ و فغان

2 گر بود بانگ سخت هم ز صدا بانگ سخت آیدت بگاه ندا

3 غرش شیر را صدا از کوه لایق غرشش رسد بشکوه

4 بانگ روباه را مناسب او هم صدا باشد ای رفیق نکو

1 دیددر خواب آن مرید گزین مثنوی خوان ما سراج الدین

2 کز صغر بود صالح و زاهد پارسا و موحد و عابد

3 خشگ زاهد نبود چون دگران داشت دایم نصیب از عرفان

4 عاشق اولیا بد آن صادق دل ره فقر آگه و حاذق

1 یک شبی خفته بود ابراهیم بر سر تخت خودب ناز و نعیم

2 ناگه از بام بانگ و نعره شنید شقشق پ ا بگوش شاه رسید

3 بانگ زد گفت های بر سر بام چه کسانید در چنین هنگام

4 پاسبانید یا که دزدانید کیست اندر سرا نمی ‌ دانید

1 تو بدان شاهزاده میمانی بشنو احوال او که تا دانی

2 پدرش جمع کرد استادان تا شود در علوم آبادان

3 سالها بود اندر آن مشغول تا شدش جمله علمها محصول

4 ذوفنون گشت و عالم و والا تا که صیتش گرفت عالم را

1 نیم از نور و نیم از ظلمت هر که بگذشت یافت صد دولت

2 گشت او قطب آسمان و زمین در دو عالم بزرگوار و گزین

3 پرده ‌ های ظلام وصف تن است که پر از کبر و کین و ما و من است

4 وصف جان پرده ‌ های انوار است چون از آن بگذرند دیدار است

1 این عدد از تن است کان عدد است دمبدم از عدد ورا مدد است

2 زانکه ترکیب او ز عنصر چار آفریده است خالق جبار

3 بسته در شش جهات و پنج حس است از برون چون زراز درون چومس است

4 چون از اعداد زاد و از اضداد اوز وحدت کجا شود دلشاد

1 بوحدیثی بیورده پیغمبر قنق کشی که در لکن استر

2 ب گذر از گفت ترکی و رومی چون از آن اصطلاح محرومی

3 لیک از پارسی و ازتازی گو که در هر دو خوش همیتازی

4 گرچه سر در سخن نمیگنجد کی ترازوی عقل آن سنجد