بهار دلکش و باغ معانی از وحشی بافقی فرد و شیرین 36
1. بهار دلکش و باغ معانی
چنین پیدا کند راز نهانی
که از ما آفرین بر آن خداوند از وحشی بافقی فرد و شیرین 37
1. که از ما آفرین بر آن خداوند
که نبد در خداوندیش مانند
بهر جا وصل از دوری نکوتر از وحشی بافقی فرد و شیرین 38
1. بهر جا وصل از دوری نکوتر
بجز یک جا که مهجوری نکوتر
چو از فرهاد، شیرین قصه بشنید از وحشی بافقی فرد و شیرین 39
1. چو از فرهاد، شیرین قصه بشنید
ز زیر لب به سان غنچه خندید
چو نازل شد به فرش سبزه چون گل از وحشی بافقی فرد و شیرین 40
1. چو نازل شد به فرش سبزه چون گل
به گل افشاند زلف همچو سنبل
که بر رویم نگاهی کن خدا را از وحشی بافقی فرد و شیرین 41
1. که بر رویم نگاهی کن خدا را
به صحبت آشنا کن آشنا را
بگفت از راز من پوشیده دارید از وحشی بافقی فرد و شیرین 42
1. بگفت از راز من پوشیده دارید
شبی با کوهکن بازم گذارید
چو شیرین کوهکن را دید با خویش از وحشی بافقی فرد و شیرین 43
1. چو شیرین کوهکن را دید با خویش
به تنها دور از چشم بداندیش
به گرمی گفتش ار کار دگر هست از وحشی بافقی فرد و شیرین 44
1. به گرمی گفتش ار کار دگر هست
بجو تا وقت و فرصت این قدر هست