ابیات پراکنده در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 نقطه جیم جمال، آن غنچه خندان اوست مستزاد مصرع ابرو، صف مژگان اوست

1 خنک آنکس، که از این مرحله چون آب روان آنچنان شد، که غباری بدل کس ننشست

1 نیست بر گیرایی حق نمک زین به دلیل کز نمک افزون شود گیرندگی شهباز را

1 گرفتگی نبود با زبان خوش سخنش سخن گسسته برآید ز تنگی دهنش

1 بس جانگداز باشد فر و شکوه دشمن سوهان روح کبک است، پهنای سینه باز

1 گر تویی لیلی، ز حسنت کوهها دریا شود ور منم مجنون، ز شورم شهرها صحرا شود

1 دلم مجنون و، لیلی آن نگاه عشوه ساز او طناب خیمه لیلی است مژگان دراز او

1 کنی گر آشنای درد جهان غفلت آیین را بچشمت چون نمک بر زخم سازد خواب شیرین را

2 ره عشق است، با این عزمهای سست نتواند شد که بر آتش زدن نبود میسر پای چوبین را