مثنویات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 چنین تا رسید از خراسان خبر به درگاه آن عادل دادگر

2 که شیبانی اوزبک کفر کیش برون می نهد پای از حد خویش

3 در آن ملک از غارت آن بلا نمانده است غیر از خرابی بجا

4 ز سم ستور غم روزگار نشسته است بر روی شادی غبار

1 شبی کز پی نبود آه سحرگاه از او طول أمل وامانده در راه

2 شبی تاریکتر از روز فرقت ز دلگیری سراسر شام غربت

3 ز بس تاریکی، آنشب از غم دل دویدن بر سر شکم بود مشکل

4 ز ظلمت ناله ام بس دست و پا کرد ز دل یک عقده نتوانست وا کرد

1 چنین گفت شاه فلک اقتدار بگردان دانا دل هوشیار

2 که از بیم شمشیر آیینه گون از این قلعه شیبک نیاید برون

3 به تسخیر این قلعه پرداختن بود کار را دور انداختن

4 نباشد پی قتل این نابکار شتاب مرا طاقت انتظار

1 شبی کز پی نبود آه سحرگاه از او طول أمل وامانده در راه

2 شبی تاریکتر از روز فرقت ز دلگیری سراسر شام غربت

3 ز بس تاریکی، آنشب از غم دل دویدن بر سر شکم بود مشکل

4 ز ظلمت ناله ام بس دست و پا کرد ز دل یک عقده نتوانست وا کرد