دوبیتی‌ها شاطرعباس صبوحی

1 دست بر زلفش زدم، شب بود، چشمش مست خواب برقع از رویش گشودم تا درآید آفتاب

2 گفتمش خورشید سر زد، ماه من بیدار شو گفت تا من برنخیزم، کی برآید آفتاب

1 چون قهوه بدست گیرد آن حب نبات از عکس رُخش قهوه شود آب حیات

2 عکس رُخ او به قهوه دیدم گفتم خورشید برون آمده است از ظلمات

1 چشمان تو با فتنه به جنگ آمده است ابروی تو غارت فرنگ آمده است

2 هرگز به دل تو ناله تأثیر نکرد اینجاست که تیر ما به سنگ آمده است

1 هر قدر زلف تو ای سلسله مو سلسله دارد به همان قدر دلم از تو ستمگر گله دارد

2 گفتیم صبر نما تا ز لبم کام بگیری آخر ای سنگدل این دل چقدر حوصله دارد

1 ابروی تو رفته رفته تا گوش آمد گیسوی تو حلقه حلقه تا دوش آمد

2 از لعل لبت خون سیاوش چکید زان خون سیاوش دلم جوش آمد

1 کشید نقش تو نقاش و اشتباه کشید به جای آنکه کشد آفتاب ماه کشید

2 به حسن حضرت یوسف کسی برابر نیست به اوج سلطنت او را ز قعر چاه کشید

1 دست برزخ گرفت و سوخت مرا نیست این سوختن ز حکمت دور

2 هرکجا اوفتد بسوزاند عکس خورشید از پس بلور

1 در آب پر غراب افتاده مگیر یا تودهٔ مشک ناب افتاده مگیر

2 پیچیده به روی آب دود سیهی آتش به میان آب افتاده مگیر

1 هر روز گرفت خانهٔ کعبه شرف از مولد شیر حق، شهنشاه نجف

2 جز ذات محمّدی نیامد به وجود یکتا گهری چو ذات حیدر ز صدف

1 نموده گوشهٔ ابرو به من مهی لب بام هلال یک‌شبه دیدم به روی بدر تمام

2 چو دیدمش به لب بام من به دل گفتم که عمر من بود این آفتاب بر لب بام