رباعیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 دل را چو بعشق تو سپردم چکنم دل دادم و اندوه تو بردم چکنم

2 من زنده بعشق توام ای دوست و لیک از آرزوی روی تو مردم چکنم

1 ای کرده غم عشق تو غمخواری دل درد تو شده شفای بیماری دل

2 رویت که بخواب درندیست کسش دیده نشود مگر بیداری دل

1 ای سلسله عشق تو اندر پایم بندیست ز گیسوی تو بر هر پایم

2 این شعر اگر بدستت افتد روزی گردن مکش و بنه سری بر پایم

1 ای سوخته شمع مه ز تاب رویت وز خط تو افزون شده آب رویت

2 این طرفه که دل گرم نشد با تو مرا جز وقت زوال آفتاب رویت

1 آنی که منورست آفاق از تو محروم بماندم من مشتاق از تو

2 این محنت نو نگر که در خلوت وصل تو با دگری جفتی و من طاق از تو

1 بر کرده خویشتن چو بگمارم چشم بر هم زدن از ترس نمی یارم چشم

2 ای دیده شوخ بین که من چندین سال بد کردم و نیکی از تو میدارم چشم !

1 در خانه دل عشق تو مجمع دارد و از دادن جان کار تو مقطع دارد

2 در شعر تخلص بتو کردم که وجود نظمیست که از روی تو مطلع دارد

1 هر بوسه کز آن تنگ دهان می خواهی عمریست که از معدن جان می خواهی

2 در ظلمت خط او نگر زیر لبش از آب حیوه اگر نشان می خواهی

1 ای نور تو آمده نقاب رخ تو خورشید زکاتی ز نصاب رخ تو

2 هر دل که هوای تو بر و سایه تو فگند در ذره ببیند آفتاب رخ تو

1 ای من همه بد کرده و دیده ز تو نیک بد گفته همه عمر و شنیده ز تو نیک

2 حد بدی و غایت نیکی اینست کز من بتوبد بمن رسیده ز تو نیک