الباب السّادس فی ذکر نفس الکلّی و احواله در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 بود در روم بلبل و زاغی هر دو را آشیانه در باغی

2 زاغ دایم بگرد باغ درون می‌پریدی میان راغ درون

3 بلبلک شاد در گلستانها می‌زد از راه عشق دستانها

4 زاغ را طعنه زد که خوش گویم زشت‌رویی و من نکو رویم

1 گفت در وقت مرگ اسکندر همه را خواند کهتر و مهتر

2 گفت اینک دو دست خود بستم هین بگویید چیست در دستم

3 آن یکی گفت جوهری داری وان دگر گفت گوهری داری

4 آن یکی گفت نامهٔ ملکست وان دگر گفت خاتم ملکست

1 بود در شهر بلخ بقّالی بی‌کران داشت در دکان مالی

2 ز اهل حرفت فراشته گردن چابک اندر معاملت کردن

3 هم شکر داشت هم گِل خوردن عسل و خردل و خلّ اندر دَن

4 ابلهی رفت تا شکر بخرد چونکه بخرید سوی خانه بَرَد

1 مر سران را چو طامع و می خوار بهر چه دردسر دهم چو خمار

2 می چو با رسم در نهاد شود آتش و خاک و آب باد شود

3 زان برو چار طبع دست نیافت که سوی هیچکس به پا نشتافت

4 هست می در نهاد خود پیوست در کف پای عقل و بر سر دست

1 آن شنیدی که با سکندر راد گفت در پیش مردمان استاد

2 کی شده فتنه بر جهانگیری غافل از روز مرگ وز پیری

3 باز عمر تو چون کند پرواز نبود با هیچ کس دمساز

4 هرکسی گوشه‌ای دگر گیرد ورچه شاهی به بنده نپذیرد

1 آن سلیمان که در جهان قدر بود سلطانِ وقت و پیغامبر

2 برنشسته بُد او به بادِ صبا سوی مشرق شد او ز جابلسا

3 دید در راه ناگه آب‌خوری کِشتزاری و پیر برزگری

4 کشت می‌کرد و نرم می‌تندید گاه بگریست و گاه می‌خندید