الباب الاوّل: در توحید باری تعالی در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 ابلقی را که رخ به خانهٔ اوست تازگی جان ز تازیانهٔ اوست

2 وآنکه از تیر او شرف دارد دیدگان از پی هدف دارد

3 ای بر آتش نهاده خرمن خویش باد بر داده سقف گلشن خویش

4 اگر ترا تیغ تن زند اه کن ور ترا زخم حق زند خه کن

1 از درونش چوبوی جان یابند بی‌زبانان همه زبان یابند

2 دلش از بند ملک بربایند ملکوت جهانش بنمایند

3 تا کند عقلش از پی رازی گرد میدان عشق پروازی

4 دل و جانش نهفته شد حق جوی شد زبانش به حق اناالحق گوی

1 چند پرسی که بندگی چه بُوَد بندگی جز فکندگی چه بُوَد

2 بند او دار تا بوی بنده ورنه هستی تو از درِ خنده

3 نیستانی که بر درش هستند نه کمر بر درش کنون بستند

4 بلکه از مادرِ سنین و شهور خود کمر بسته زاده‌اند چو مور

1 آن شنیدی که تا خلیل چه گفت وقت آتش به جبرئیل نهفت

2 کرد بیرون سر از دریچهٔ جان کای برادر تو دور شو ز میان

3 گفت با جبرئیل اندر سرّ ربّ یسّر کنان در امر عسر

4 گشته از منجنیق حکم رها گرد گردان چو گوی گردِ هوا

1 آن زمان کاین حجاب برگیرند کارها جملگی ز سر گیرند

2 بد و نیک تو بر تو بوتهٔ اوست تا بدانی که دشمنی یا دوست

3 تا در این بوته زرّ پخته شوی راست چون سیم خام سخته شوی

4 خَبث خُبث تو بسوزد پاک بگذرد خاک پایت از افلاک