فراق نامه سلمان ساوجی

1 الا ای جگر گوشه فرزند من، تو ای قره العین دلبند من

2 جوانی و فرزانه و هوشیار اوان جوانی غنیمت شمار

3 جوانی است سرمایه‌ای بس عزیز به بازی چو من در نبازی تو نیز

4 کنون سالم از شصت و یک در گذشت بساط نشاطم جهان در نوشت

1 به نام خدایی که با تیره خاک بر آمیخت این جوهر جان پاک

2 چو با یکدگر کردشان آشنا دگر بارشان کرد از هم جدا

3 که دانست کان آشنائی چه بود؟ پس از آشنائی جدائی چه بود؟

4 درین پرده کس را ندادند بار نمی‌داند این راز جز کردگار

1 ‌سر نامه بنوشت نام خدای خدای جهانداور رهنمای

2 رسانندهٔ عاشقان را به کام رهانندهٔ بستگان را ز دام

3 نگارندهٔ گلشن لاجورد برآرندهٔ گنبد سالخورد

4 فروزندهٔ شمع و ناهید مهر فرازندهٔ طاق مینا سپهر

1 که آب روان بخش در جویبار به پرورد سرو سهی در کنار

2 اگر بر سرش تند بادی گذشت دل نازک آب آشفته گشت

3 چو سر بر کشید و فرو برد پای زبر دست گشت و شدش دل ز جای

4 به دل گفت کز آب من برترم چرا منت او بود بر سرم

1 الهی، الهی، خطا کرده‌ایم تو بر ما مگیر آنچه ما کرده‌ایم

2 گنه کارم و عذر خواهم توئی چه حاجت بپرسش؟ گواهم توئی

3 به گیتی نداریم غیر از تو کس به لطف تو داریم امید و بس

4 مرا مایه‌ای بس گران داده‌ای به شهر غریبم فرستاده‌ای

1 چو بنمودی از برج مه مهر چهر شدی چرخ را گرم با خاک مهر

2 شدی زرد رخسار گلگون وی بدی در رگ کان روان خون وی

3 اگر ابر ناگه شدی قطره بار ز تاب تفش قطره گشتی شرار

4 و گر در هوا برق کردی گذر چو پروانه‌اش سوختی بال و پر

1 به وقتی که باد خزان خاستی رزان را به زیور بیاراستی

2 هوای مخالف زدی باغ را شدی زرد و بیمار شاخ از هوا

3 خزان بر رزان دامن افشاندی چراغ گل و لاله بنشاندی

4 زمانی شدی بید بن تیغ بار دمی باد می‌برد دست چنار

1 شنیدم که شاهی به ایران زمین سزاوار دیهیم و تاج و نگین

2 زر افشان چو خورشید در گاه بزم سر افشان چو شمشیر درگاه رزم

3 ز آب کفش بحر گریان شده ز تاب تفش ببر بریان شده

4 اگر با فلک در کمر دست کین زدی آسمان را زدی بر زمین

1 شبی همچو روز قیامت دراز پریشان چو موی بتان طراز

2 هوا نقطه‌ای بود گفتی سیاه ز تاریکیش چرخ گم کرده راه

3 همه روشنان فلک گشته جمع شده طالب روشنایی چو شمع

4 تو گفتی که گردون نهان کرد مهر و یا ایزد از وی ببرید مهر

1 بهاران که خندان شدی نسترن چو مینا شدی دشت و مینو چمن

2 هوا فرش ز نگاری افراختی سمن برگ و بلبل نوا ساختی

3 چو طفلان نو، دایه روزگار نشاندی گل و سرو را بر کنار

4 فسان کردی آغاز بلبل به شب دمیدی فسون باد در زیر لب