رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 یاقوت لبا، لعل بدخشانی کو؟ و آن راحت روح و راح ریحانی کو؟

2 گویند حرام در مسلمانی شد تو می‌خور و غم مخور مسلمانی کو؟

1 گل بین که ز عندلیب بگریخته است با دامن با قلی در آمیخته است

2 بگذشته ز سبحان سخنی چون بلبل وز دامن باقلی در آویخته است

1 دذر راه بسر همی پوید شمع پروانه‌ای از حسن تو می‌جوید شمع

2 تا ز آتش لعل تو سخن گوید شمع هر لحظه دهان به آب می‌شوید شمع

1 مهمان شماعیم نظر با ما کن مهمانی یاران لب چون حلوا کن

2 می‌خواستی و چراغ، نی، حاجت نیست امشب که چراغ وا کنی رو وا کن

1 دوش آن بت شوخ دلربا گفت به چشم: با دل که نیایی بر ما، گفت: به چشم

2 اما به چه رو توانم آمد پیشت اول تو به ما رهی نما، گفت: به چشم

1 دل خواستم از زلف سمن پوش تو دوش گفتا که چه دل؟ دل که؟ دل چیست؟ خموش

2 زلف تو اگر چه حال ما می‌ماند لیکن طرف دوش تو می‌دارد گوش

1 عمری ز پی کام دل و راحت تن گشتیم و ندیدیم جز از رنج و محن

2 درد آمد و گفت از بن دندان با من: راحت طلبی به کام، دندان بر کن

1 با آنکه دو چشم شوخ او عربده جوست در شوخی و دلبری خم ابروی اوست

2 بالای تو چشم است که می‌یارد گفت با دوست که بالای دو چشمت ابروست

1 آن را که می و مطرب دلکش باشد در موسم گل چرا مشوش باشد

2 گل نیست دمی بی می و مطرب خالی ز آنروی همیشه وقت گل خوش باشد

1 سوسن ز صبا یافت خط آزادی ز آن کرد از آن به صد زبان آزادی

2 در پرده صبا دوش ندانم که چه گفت با غنچه که غنچه بر شکفت از شادی